Kirkjuritið - 01.10.1965, Síða 22

404
KIItK.HIltlTin
þörf sinni svalað í kirkjunni. Samkomur þeirra voru með
virðulegum lielgiblæ, og þótti öllum unun að lilýða á mál séra
Jakobs. Hann var afburða ræðumaður og kom þar allt til
greina: svipmikil frainsetning, frumlegt og skáldlegt málbragð
og sterk og breimfögur rödd, sem bjó yfir miklum sannfær-
ingarþunga. Þegar séra Jakob tók til máls, urðu allir að blusta.
Rödd lians var svo sterk, að bún beyrðist um allt landið. Allir,
sem létu sig andleg mál nokkru skipta, lilutu að taka eftir
málaflutningi lians, sem bæði var með listrænum blæ, en þó
rökfimur í bezta lagi.
Það, sem mest einkenndi ræðumennsku lians, var fáguð og
vönduð efnismeðferð og glöggskyggni á aðalatriði. Hann lét sér
ekki nægja að bripa liugsanir sínar á pappírinn jafnóðum og
þær komu í bugann. Hann velti liverju máli fyrir sér með
ströngustu gerbygli og var ekki ánægður fyrr en á röksemda-
leiðslumii varð livorki fundinn blettur eða lirukka. Þá var efnið
orðið svo Ijóst, að liann talaði venjulegast blaðalaust.
Þessi vandvirkni lians var í samræmi við vammlausa skap-
gerð og stafaði af óbvikulli bollustu lians við sannleikann.
Skapstyrk átti liann ávallt nógan og djörfung til að flytja bvert
Jiað mál, sem liann bugði sannleikanum og menningunni vera
lið að. Og með því sýndi Iiann ótvíræða foringjaliæfileika i
andlegum efnum, Iiversu fundvís bann var á þroskavænlegar
liugmyndir, og liversu trú lians var mikil á innsta kjarna mann-
eðlisins.
Margir liafa barmað það, að séra Jakob gerðist aldrei þjónn
íslenzku þjóðkirkjunnar. Víst erum það, að þjóðkirkjunni liefði
orðið það bæði vegur og stórmikill ávinningur, ef bún liefði
fengið að njóta starfskrafta ])essa mikilbæfa og glæsilega gáfu-
manns. En víðar er Guð en í Görðum. Það skiptir ekki ölbi
máli um flokka og nöfn. Séra Jakob boðaði ávallt þjóð sinni
fagra og göfuga lífsskoðun, og álirif lians liafa orðið niikil a
andlegt líf hennar. Hann bar einlæga lotningu fyrir meistar-
anum frá Nazaret og flutti kenningar lians af engu minni lioll-
ustu en aðrir vígðir menn á landi bér, og liika ég ekki við að
telja Iiann einn af ábrifaríkustu kennimönnum þjóðarinnar a
fyrra helmingi þessarar ablar.