Kirkjuritið - 01.02.1967, Blaðsíða 13

KIRKJURITIÐ
59
túlkun ]ní á frásögnm biblíunnar, sem átt liefir sína þróun
8egnuni aldirnar, og séra Hallgrímur byggir á í sínu mikla
tneistaraverki. 1 raun og veru má segja, að ávallt, þegar kristin
Pfedikun, myndlist eða skáldskapur hefir talað til líðandi
stundar, bafi það verið því að þakka, að liin forna saga varð
S;l,ntíðarsaga, svo að menn gátu fundið liana gerast í lífi sjálfs
sín 0g sinnar kynslóðar.
II
Kf vér viljum leita í Passíusálmunum að einstökum dæmum
sönnunar því, að söguskyn liöfundarins liafi verið liið sama
°g bér liefir verið lýst, má líkja því við göngu, þar sem glitr-
an,b steinn finnst í götunni við bvert skref. I hverjum einasta
sálmi eru merki þess, að séra Hallgrímur sér atburði píslar-
sögunnar gerast í sinni eigin samtíð. Þetta kemur fram þegar
* fvrsta sálminum og lieldur áfram alla leið fram úr. Þau
öajini, sem ég minnist á, eru tekin á víð og dreif. Þegar
þurfamaðurinn, sem þiggur af drottni sérbvert mal, þakkar
skaparanum, þá fer bið sama fram og þegar Guðs sonur þiggur
sitt brauð með þakkargjörð. — Maðurinn, sem gengur rauna-
VeKÍnni hér á jörð, er samferða ICristi, sem „yfir um Kedrons
breiðan bekk — blessaður þá með sveinum gekk“. Allt lífið
ef grasgarðsganga, sem á takmark sitt í gröfinni, en á þessari
ftungu niætir maðurinn freistingum og sálarstríði, eins og
frelsarinn sjálfur, og það sannast, að „án Guðs náðar er allt
y°rt traust — óstöðugt, veikt og lijálparlaust. Maðurinn, sem
1 grafreitnum biður til Guðs og minnist bæði andlats sins og
upnrisu er í sömu sporum og Jesús, sem nú gengur til móts við
úrslitastund lijálpræðisins. Sá, sem er lilýðinn vilja Guðs, fer
yrus að og lærisveinarnir, sem Jesús tekur með sér inn í garð-
lön> og bvenær sem maðurinn þrair návist annarra a við-
kvaemri stundu, er hann raunverulega í sporum lausnarans,
sem girntist ekki að vera einn. Eirðarleysi þeirrar sálar, sem
finnur sig vera í andstöðu við Guð siálfan er skylt liinni innri
buráttu Krists, er bann finnur andstöðu Guðs gegn synd mann
bfsins bvíln /, 1,— Hvar sem maður biður ti
Gllðs
Us bvíla á sínum berðum. — Hvar sem maður biður til
sendir Guð góða anda til hjálpar, eins og þegar engill