Kirkjuritið - 01.02.1967, Síða 25

KIRKJURITIÐ 71
'lfifiim, liarmar það þungum huga, og deilir fast á styrjaldir
°S hernaðaranda á öllum öldum. Djúpstæður mannkærleiki
°" ^ra>ntíðartrú eru þó hinn heiti undirstraumur kvæðaflokks-
!ns’ satnhliða eggja þau til dáða undir friðarins fána. í kvæð-
11111 «lsland“ er brugðið upp liugþekkri mynd af tign og fegurð
*ttjarðar vorrar:
Hún ber í hátign hvítan fald viS ský,
í möttli blám, me8 gullhlaS glœst um enni,
í grœnum kyrtli’ og blómum stungiö í, —
svo hafa skáldin lýst í Ijóðum henni.
!Oan rekur skáldið sorga- og sigursögu þjóðar vorrar í
Qingsríkum orðum og sonarlegum; loks livetur hann landa
!na ''l stuðnings við friðarhugsiónina í þessum ljóðlínum, sem
eillnig geta til vor talað:
Svo leggjum allir hönd á heimsbót þá,
er hœst er sett á tímans stefnuskrá!
og byrjurn fyrst í vorum heimahögum
að hjálpa röSli að fjötga sólskinsdögum!
.. riðarmálin eru einnig meginþáttur í mörgum kvæðurn
g Vl”s Stefánssonar frá Fagraskógi í ljóðabók lians / dögun.
1 ar auðfundið, að stormar styrjaldar samtíðarinnar hafa
j-j. d sterklega á liug skáldsins, nætt honum inn í lijartarætur.
Ja!'f> rt og markviss er ádeilan í þessum erindum úr tilþrifa-
1 11 kvaeði hans „Um páskaleytið“.
Sjá, spekingar og spámenn ganga li já
með spjótasár og naglaför á höndum.
En það er eins og flestir forSist þá,
og fáir vilja heyra þá né sjá,
sem boða friS til bjargar öllum löndum.
Hvort eru slíkir menn til sigra sendir,
er sjálfir voru krossfestir og brenndir?
Hví hlustar ekki mannkyn þreytt og þjá8
á þeirra or8, er sigrað hafa dauSann?