Kirkjuritið - 01.02.1967, Page 30

76
KIItKJURITIÐ
vér, með einlægum ræktarliuga, þakkarskuldar vorrar við ætt-
jörð vora, feður vora og mæður. Með þá miklu þakkarskuld í
liuga, er oss liolt að íliuga þessi sannleiksorð Fagraskógar-
skáldsins.
Til nýrra dáSa knýr þaS margan mest,
aS minnast þess, sem fortíS gerSi bezt.
Davíð Stefánsson liefir einnig ort lireimmikið og efnismikið
kvæði, sem hann nefnir „Á vegamótum“. Þar eggjar hann les-
endur sína til að sækja á þroskans bröttu fjöll, hugsjónanna
háu tinda, þótt sú braut sé hæði brött og grýtt og langt á leið-
arenda. Ég lýk máli mínu með lokaerindinu úr þessu íturhugs-
aða kvæði skáldsins, sem bæði er andvarp úr djúpi sálar lians
og bæn, sem bergmál finnur í brjóstum vor allra:
Drottinn himna og heima,
herra dags og nœtur,
á þig einan hrópar
allt, sem kvelst og grœtur.
Láittu lýSi alla
leiSir réttar finna.
Láttu Ijós þitt vera
lampa fóta rninna.
Svo segjum vér með sálmaskáldinu. „Ó, blessa, Guð, vort
feðrafrón!“ Af sama liuga biðjum vér blessunar löndunum,
sem vér búum í bér í álfu, vöggustað sona vorra og dætra, og
þeirra barna, fósturmoldinni, sem felur í faðmi sér mörg lijart-
fólgnustu ættmenni vor.
Heimur skáldanna er í landeign ódauðleikans og sumar hendingar þeirra
tíöindi þaöan. — Guðmundur Friðjónsson.