Kirkjuritið - 01.10.1970, Blaðsíða 37

KIRKJURITIÐ 371
gefið frá sér alla skynsamlega von um að mannkynið eigi sér
>firleitt neina framtíð, að svo sem mannsaldri liðnum.
Hver er afstaða kristinna manna?
Kristnir menn liafa óbilandi von, af því að þeir trúa á
eoðurinn í nafni Jesú. En þeir verða þá að vera „samverka-
nienn Guðs“ (I. Kor. 3, 9.). Án margra slíkra „samverkamanna“
ei' þar ekki um neina skynsamlega von að rœða fremur en
'ja „heiminum“. En hvernig verður þeirri „samvinnu“ þá
'attað? Annars vegar með „eftirbreytni Krists“ — en það
< r viðfangsefni sem skýra þarf betur en almennt hefur verið
gert til þessa (sbr. t. d. 14. kap. Rómverjabréfsins) — og þá
Jafnframt brýna fyrir öllum almenningi sem kristinn vill vera.
111 bliðin er bænin. Forysta kirkjunnar á, í hvoru tveggja,
toiklu Iiliitverki að gegna, sem ekki skal reynt að tilgreina
’tanar í þessari smágrein. En áreiðanlega er ábyrgð hennar
mjkil. Hins vegar eru allir vakandi einstaklingar til þess kall-
lr hver eftir sínum ástæðum — að eiga frumkvæði að fá-
jttennum, vikulegum, bænafundum, liver á sínu ábrifasvæði.
g35,1111 er tæki, sem nærri því að segja ekkert er ofvaxið.
' u‘gur einstaklinga liefur lilotið reynslu er veitir ótvíræða
eudtngu um það. Börn Guðs sem sameinast í bæn eru, að
j"nni smábarnalega liætti, að beita gu&legum sköpunarhœfi-
I iríUT>i í samvinnu við Föðurinn. Þegar sá tími rennur upp, að
°5U Guðs um víða veröld bafa með sér samtaka bænabaráttu,
j’3 v®nta þess, að „Guðs ríki komi“ — „svo á jörðu sem á
H
unni“.
Hin allt þetta ættu einstaklingar bjón og fjölskyldur að
ja daglega.
bið
Vísa
Gleðisnauður flyt ég fót
fram um hauður eilífð mót
ekki dauðann hræðist hót,
hann er nauða minna bót.
niugi Ásmundsson?