Kirkjuritið - 01.12.1974, Síða 11

skrifað, honum til dýrðar, en ekki ó-
nytjuorð.
Síra Kristjón Róbertsson yrkir nú
þann akur kristninnar, sem er milli
ósa Þjórsór og Ytri-Rangór. Sjólfur er
hann upprunninn úr öðrum akri fyrir
norðan fjöll, Þingeyingur að œtt. Það
hefur hann umfram margan íslenzkan
prest( að ferill hans verður nokkuð
víða rakinn. Svo telst til, að hann hafi
verið sólnahirðir í einum sjö presta-
köllum, þar af einu fyrir vestan haf,
enda er honum því svarað, er hann
spyr gesti sína að erindi, að þeir séu
forvitnir um feril hans.
Síðan er hafin kaffidrykkja mikil og
pípureykingar, og ber nú margt ó
9Óma. Rœtt er um prestsetrið og
kirkjuna, sem flutt var hingað fró Hófi
fyrir 70 órum, og þótti ekki öllum gott,
oð Þykkbœingar fœru að rísa upp úr
^veim kirkjugörðum ó efsta degi. Síra
Kristjóni fellur vel samfélag Þykkbœ-
lnga. Það er sérstœtt, segir hann,
tfaust og gott og að sumu leyti ótrú-
le9a fast í skorðum. Rœtt er um kirkju-
'e9a tryggð og trúrœkni, um aðventu-
hvöld og helgileik, sem nýlega var
stofnað til í kirkjunni. Kötturinn,
^randur, kemur við sögu eins og eins
k°nar intermessó milli þótta, og farið
6r að skeggrœða um gamalt fólk, sem
ekki vildi blessa hunda og ketti, um
orðbragð Halldórs Laxness, um skip,
sem voru blessuð fyrir norðan, og
fle'ra. Síðan snýsttalið ó ný að mann-
hfinu þar eystra. Rœtt er um félagslíf
°9 samkomumenning, um það, hvort
fólksstraumarnir stefni í þéttbýli eða
strjólbýli( um vöxt Rauðalœkjarhverf-
ls °g fleiri þorpa þar um slóðir, um
það, hvað íslenzkir prestar muni nú
telja góð prestaköll. Síra Kristjón
hallast að því, að hér muni hið sama
verða uppi ó teningunum, sem víða
er orðið annars staðar, að prestar
kjósi fremur að vera í smœrri bcejum
í nónd við sfœrri bcei og borgir, held-
ur en vera í sjólfu iðukastinu, þar sem
það er mest.
Utangarðsmaður í guSfrœSideild
— Ég var nú ekki alltof lukkulegur
í guðfrceðideildinni þau ór, sem ég
var þar, segir síra Kristjón, þegar talið
sveigist að undirbúningi prestsstarfs-
ins. — Mér fannst andrúmsloftið ekki
gott. Þar var ókaflega mikill klofn-
ingur, og ég endaði sem hólfgerður
utangarðsmaður. Þegar ég kem í
deildina, hef ég nóttúrlega ekkert við
að styðjast annað en mína barnatrú
og mótun. Ég var alinn upp ó trúuðu
heimili. Þess vegna var þar mikil virð-
ing borin fyrir kirkjunni. Hins vegar
var frjólslyndið mjög í heiðri haft víð-
ast hvar ó Norðurlandi, eins og þú
þekkir til, síra Arngrímur.
— Jó, sennilega ekki sízt ! Þing-
eyjarsýslu, anzar síra Arngrímur.
— Alveg rétt. Og ég var nóttúrlega
mótaður af þessu. Það voru húman-
istískar skoðanir, sem voru efst ! mér
ó þeim órum. Ég hafði reyndar verið
í mjög miklum vafa um það, hvort ég
œtti að fara út í prestskapinn, en það
atvikaðist nú þannig, að ég gerði það.
Mig langaði ! rauninni ekki ! prest-
skap. Atvikin neyddu mig.
— Ýtti skólameistari ó þig? spyr
s!ra Arngrímur.