Kirkjuritið - 01.12.1974, Qupperneq 19

boro og ! Baldur, og þar var
stcersti og fjölmennasti söfnuðurinn.
^aldur er smá bœr um fimmtán mín-
atna akstur í suður frá Glenboro
Nafnið er íslenzkt á þeim bœ, en er
^ara ekki beygt. Hinar kirkjurnar voru
sveitakirkjur og hétu Brú og Grund.
En svo gerist það á þeim árum,
sem ég er þarna í fyrra skiptið, að
^rundarsöfnuður er lagður niður.
^ann var orðinn mjög fámennur, Þeir
Qkváðu að sameinast söfnuðinum í
^aldur. Hins vegar var vandamál,
^vað œtti að gera við kirkjuna á
Grund, svo það varð að ráði, að Bald-
urssöfnuður tók hana að sér svona í
°rði kveðnu fyrst í stað. Þannig að
^aldurssöfnuður hafði tvœr kirkjur. En
eftir þetta var mjög sjaldan messað á
^rund. Grundarkirkja var elzta kirkj-
Pn í byggðinni og um leið elzta uppi-
sfandandi íslenzk kirkja í Kanada. Ég
oyrjaði þess vegna svolítið að vinna
því ásamt manni úr söfnuðinum,
sern er þingmaður á fylkisþingi Mani-
tQba, að fá Grundarkirkju viður-
^ennda sem sögustað. Sl!k viður-
enning hefur það í för með sér, að
fylkið tekur bygginguna að sér til
varðveizlu. Og í sumar fékk ég boðs-
^réf frá Mið-Kanada synodunni um
Pað að koma og vera við afhendingu
Grundarkirkju til Manitoba-fylkis.
er málið loks komið í höfn. Mér
Pykir afar vœnt um það, því að kirkj-
Qn verður þá ekki rifin, heldur varð-
Veitt á sínum stað og verður þó ekki
s°fnuðinum fjárhagsleg byrði. Hún
efur alltaf verið hálfgert tákn presta-
. Qiisins. Hún er í hjarta byggðarlags-
lriS' °g það hefði verið afar sorglegt
a® sjá hana fara.
— Verður hún þá notuð áfram sem
kirkja?
— Það kann að verða stöku sinn-
um. Hún var nú notuð við einstaka
hátíðlegt tœkifœri, á meðan ég var
þarna. Ég messaði þó nokkrum sinn-
um í Grundarkirkju,
MaSur gekk undir manns hönd
— Að einhverju leyti hefur nú ver-
ið ólíkt að taka við þjónustu þarna,
þótt það heiti íslendingabyggð?
— Já, vitanlega var það mjög ó-
líkt, en það var á margan hátt mjög
þœgilega ólíkt, þannig að það var
mjög gaman að byrja þarna að nýju.
Mér fannst ég hafa kvatt prests-
starfið áður. Nú var ég að byrja það
að nýju. Mér þótti, eins og ég áður
sagði, ákaflega þœgilegt að byrja
það á nýjum stað með nýjum siðum,
nýju umhverfi og öðrum hugsunar-
hœtti fólks og öllu þess háttar. Þessi
umskipti urðu alls ekki eins erfið fyrir
mig og margur kynni að halda. Þetta
var mjög þœgileg reynsla á margan
hátt. Okkur var tekið afar vel, svo vel,
að við vorum bókstaflega hrœrð strax
fyrsta kvöldið yfir þeirri almennu
hlýju, sem við nutum. Ég hef aldrei
mœtt annarri eins hjálpsemi. Málið
var það, sem ég hafði nú kannski
óttazt mest, en nú bar það til, að ég
þurfti að jarða fimm dögum eftir að
ég kom í kallið. Ég þurfti náttúrlega
að setja saman einhverja smá rœðu
og framkvœma athöfn á máli, sem
mér var að sjálfsögðu ekki eins tamt
þá og íslenzkan, en þar fyrir utan
kunni ég ekki til verka. Ég vissi ekki,
305