Kirkjuritið - 01.12.1974, Qupperneq 35

en síra Ófeigur 1 Fellsmúla fermdi
hann og gaf þau hjón saman, en
sira Einar Thorlacíus skírði hann. Hann
talar vel um alla presta sína og minn-
ist þeirra, sem farnir eru með söknuði.
Að hans dómi er það illt hlutskipti
fyrir söfnuð að hafa ekki prest, enda
segir hann, að hvorki megi maður
fœðast né deyja svo, að ekki þurfi
að kalla ó prest. Jafnvel þeir, sem
aldrei koma til kirkju, vilja ekki vera
Prestlausir, enda borga þeir kirkju-
9jöld sín möglunarlaust og sýna hug
sinn til kirkjunnar með ýmsu móti.
Só siður, að safnaðarfólk komi
saman til að sló og hirða kirkjugarð-
inn, er gamall, að sögn Árna, — hef-
ur tíðkazt a. m. k. síðan hann fluttist
' sóknina.
-— Það hefur ekki staðið ó því að
fá fólk til þess, segir hann. Og það
var eins, á meðan verið var að vinna
kirkjubyggingunni, steypa og þess
háttar. Menn komu, þegar þess þurfti
^eð. Það sást einnig, þegar verið var
að girða kirkjugarðinn. Það stóð aldrei
a neinni slíkri vinnu nema síður vœri.
Eins var það, þegar setja þurfti
UPP Ijósakrónuna góðu, segja þeir.
^ar kom fjöldi manna til hjálpar eftir
þörfum, og verkið tók enga stund.
ffátíSjscjagar og sögulok
— Það var nú mest í varið, segir
^rr|i, að 'hcegt skyldi vera að vinna
þetta svona mikið af heimamönnum.
smíði fór fram hér heima. Heima-
etenn 'voru vanir smiðir, þótt þeir
hefðu ekki réttindi. —
Hann nefnir Hafstein Einarsson sem
dcemi um úrtöku smið.
— Guðlaugur, sonur þinn, var nú
eiginlega yfirsmiður, var ekki svo?
spyr síra Kristján.
— Jú, nokkuð fram eftir. En eftir
að Hafsteinn fór að vinna inni, þá
hafði hann veg og vanda af þessu.
Það var mikil hjálp fyrir mig, af því
að ég átti nú að sjá um þetta, að ég
hafði þarna menn eins og Óskar og
Guðlaug, sem ég gat alltaf skipað,
segir Árni og hlcer við.
Til skýringar segir síra Kristján frá
því, að Óskar Gíslason sé tengdason-
ur Árna. Hann var í sóknarnefnd, en
Guðlaugur, sonur Árna var svo til
þess kosinn af söfnuðinum að vera I
byggingarnefnd, báðir ákaflega verk-
hagir menn og góðir smiðir. Fleiri góð-
ir smiðir, sem komið hafa við sögu,
eru tilnefndir.
-— Kirkjan þessi er sem sé engan
veginn munaðarlaus.
— Nei, sem betur fer, anzar Árni.
Þetta er alveg einstök saga. Við byrj-
uðum satt að segja með tvœr hendur
tómar. Kirkjan átti nokkrar krónur. En
aldrei þurfti að stanza fyrir fjárskort.
— Hvenœr var byrjað á sjálfri
byggingunni?
— j ágúst 1967. En áttunda októ-
október árið 1972 var hún vígð. Það
var ánœgjulegasti dagur, sem ég man
eftir, að ég hafi lifað. Veðrið var gott,
yndislegur sólskinsdagur, og þessi
mikli fjöldi, sem kom. Það komst ekki
nálœgt því inn í kirkjuna, fólkið. Það
var mikill hátíðisdagur.
— Þá var síra Ólafur Jens kominn
hér?
321