Kirkjuritið - 01.12.1974, Qupperneq 64

og finna hana léttvœga. Hann hlýtur
að „selja allt, sem hann ó", í þessu
efni, enda þiggur hann að launum
þá perlu, sem dýrari er hverri annarri.
Hver er hún þá, sú óskiljanlega von,
sem kristnir menn bera í brjósti og
upplifuð verður í einni saman hreinni
trú?
Hún snýst öll um einn mann, einn
persónuleika, sem er óskiljanlegastur
alls í óskiljanlegum heimi. Jesús heit-
ir hann, og Krisfur er hann nefndur.
Hann lifði sem maður á jörðu fyrir
hartnœr tveimur árþúsundum, og
meðan hann lifði, bar hann óbœrilega
kvöl tilgangslausrar og vit-lausrar til-
veru. Að lyktum bar hann kvöl hins
harða dauða. Ævinlega síðan finna
kristnir menn í honum fulltrúa og
samnefnara allra þeirra, sem kvöl
þessa þekkja.
Jesús Kristur reis upp frá dauðum.
Upprisa hans er óskiljanlegust alls:
Ef við reynum að „skýra" hana með
„raunvísindalegum" hœtti að sið
„sálarrannsóknamanna", verður hún
að ámóta skoplegri þvœlu og „sálar-
rannsóknir" yfirleitt. Sé reynt að skil-
greina upprisuna með heimspekilegt
eilífðarhugtak að vopni, verður hún
dauð, köld og óviðkomandi, eins og
hver önnur rökfrœðileg abstraktion.
Þess vegna reynum við kristnir
menn hvorki að skýra upprisuna né
skilgreina hana. Við tökum við henni
í hreinni trú, án þess að hafa hug-
mynd um, hvað hún er. Við skynjum
það eitt, að Kristur lifir, hann, sem dó
á krossi fyrir nœr tveimur tugum alda.
Við skynjum það, af því að við trú-
um því. Kannski mœtti segja, að í ó-
skiljanlegum heimi sé það óskiljan-
legasta trúlegast. Og þó, — slík orð
eru eins og hver önnur heimspekileg
hártogun og merkilegheit. Eigi að síð-
ur eru þau sönn. En þau skýra hvergi
nœrri til fulls, hvers vegna við trúum.
Við trúum af því að Kristur hefur
haft hendur í hári okkar, höndlað okk-
ur, slegið á okkur eign sinni. Það
verður heldur ekki skýrt né skilið. En
í hreinni trú er okkur það Ijóst, að við
erum Krists um allan aldur, og að
hann mun aldrei sleppa af okkur
hendi sinni, hvorki í lífi né dauða.
Eftir sem áður lifum við í óskiljan-
legum og illum heimi, þar sem til-
gangsleysi, tóm og dauðabeygur vega
að okkur í sífellu. Við horfumst í auga
við þetta allt, — með örvœntingu
jarðneskrar veru í brjósti.
En jafnframt lifir í okkur annar
maður, — Jesús, sem Kristur er kall'
aður. Hann hefur sigrað dauðann,
brotið á bak aftur hið illa vald tóms
og tilgangsleysis. Að s'vo miklu leyn
sem hann lifir í okkur er umheimurinn
góð gjöf, sköpuð og endurleyst af
þeim Guði sem er Kristur, maðurinn
einnig skapaður og endurleystur ar
þeim Kristi, sem er Guð. Og Itfið á ser
tilgang, — þann að búa sem barn
Krists og lœrisveinn hans á jörðinm,
— t persónulegu samfélagi við Guð-
Þannig fetum við veg okkar, kristn-
ir menn. Annars vegar lifum við
dauða", i fullkominni og raunscerri
örvœntingu þeirra jarðarbarna, sem
óhikað viðurkenna og bera sér vl
hjartarœtur allar ógnir vit-lausrar til'
veru. Við erum ósigrandi, af þvl
að
ekkert verra getur dunið á okkur en
350