Syrpa - 01.12.1911, Blaðsíða 43

SAGNIR NAFNKUNNRA MERKITMANNA
105
iö og allir leikfélagarnir voru í upp-
námi yfir hvað að niér g'engi.
Annað eins liefir mig aldrei hent.
Eg fann hvergi til, en eg var svo
óskaplega mótlættur. Eg gugnaði
ált af meir og meir, og loks var eg
látinn fara heim til mín með einum
kunningja mínurti. Eg fleygði mér
upp í rúm, þegar eg kom heim, og
reyndi að læra rollu mína. En það
var ekki til neins. Mér var ómögu-
legt að hugsa um nokkurn hlut nema
föður minn. Hann sótti altaf í
huga minn. Klukkan 2 um nóttina
fékk eg skeyti að heirnan, að faðir
minn hefði dáið hér um bil kl. 3 síð-
degis þann dag.
.Jlg veit ekki hvort eg á heldur að
halda. að hugur syrgjandi vanda-
manna minna hafi náð mér á undan
skeytinu, sem mér var sent, eða
hitt að svipur föður míns heitins hafi
verið hjá mér, en það veit eg að það
mun takaöllum framförum fram.sem
heimurinn hefir séð til þessa dags,
þegar menn finna ráð til að sendast
á hugum. Og sá dagur kann að
vera í nánd.
Grant forseti og spákonan.
(Sögn Depeiv, ráðherra).
Eg hefi aldrei orðið var við nein
fyrirbrigði, en í tómstundum mínum
hefi eg grenslast eftir þeim hleypi-
dómalaust, til að vita hver hæfa
væri í þeim og margt hefi eg heyrt,
sem óskiljanlegt er. Eitt þið mark-
verðasta af því tægi er samra^ða,
sem eg varð heyrnarvottur að fyrir
mörgum árum.
Borgarastríðið var þá ný afstaðið
og Grant herforingi kominn snemma
í aprílmánuöi til Washington. Á-
fergja manna að ná fundi hans var
meiri en eg man nokkur dæmi til.
Morgan,ráðherra frá New York var
einna fyrstur til að ná honum í veizlu
til sín. í veizlunni var fjöldi fólks
og tiginna manna og veizlan marg
réttuð eins og þá var tíska.
í samtalinu í veizlunni barskygni
einhvernveginn á góma. Menn tóku
að þrátta um hana. Þeir voru langt
um fleiri, sem fortóku að hún væri
tíl, heldur en hinir, sem trúðu á
hana. Þá sagði kona eins ráðgjaf-
ans í ráðaneyti Johnsons forseta
sögu þá sem hér fer á eftir og fanst
öllum mikið um.
Þaö eru nú fjörutíu og fjögur ár
síðan, og þó man eg söguna enn
nærri orði til orðs, eíns og hún var
sögð. Mér hnykkti svo við hana.
Hún sagði að íoreldrar sínirhefðu
búið í noröurhluta New Yorkborgar
og hún hefði verið ung stúlka, þá
er bróðir hennar einn hefði farið, að
heiman til Mexíko til að leita sér
þar fjár og frama. Samgöngur
voru þá strjálar og óvissar,og frétt-
ir komu ekki af bróður hennar nema
með höppum og glöppum. Eitt
kvöld sótti að.henni, svo hún sofn-
aði eða féll í leiðslu; þóttist hún þá
sjá niexikanskt hús með breiðum
veggsvölum og garðinn fyrir framan
vafinn í suðrænum gróðri. Hún
þóttist vita að þetta væri í Mexikó
og var þó skrítið, því hún vissi þá
ekkert hvernig þar til hagaði. Hún
sá bróður sjnn sitja á svölum úti hjá
stúlku spánskri eftir útlitinu að
dæma og tala við hana af miklum
álhuga. Þá kom þar að mexikansk-
ur maður, og sló óðara íþrætu milli
þeirra. Að lokum stakk aðkomu-
maður bróður hennar með hníf svo
að hann féll dauður niður.
Þá hrökk hún upp, að hún sagði
og hljóðaði við svo hátt upp yfir
sig, að alt fólk hentiar þusti til.
Fólk hennar gerðí ekki nema hlægja
að sögu hennar og höfðu sýn hennar
í háði, en það skrifaði þó hjá sér
daginn og stundina.
Mörgum mánuðum seinna kom
bréf til föður hennar,og greindi það
frá dauða sonar hans og hvernig
það haföi atvikast, alveg eins og
henni hafði birst í sýninni. Bréfið
tilfærði stað og stund og kom al-
veg heim við tímann, sem fólkið
hafði skrifað hjá sér,þegar tímamis-
raunur staðanna var tekinn til greina
og bréfið endaði á því, að þeir hefðu