Syrpa - 01.12.1911, Blaðsíða 21

ILLAGIL
83
inda í liöfði, þreytu og- magnleysis,
og gat livorki hugsatS né talaö. En
stnámsaman fór hann að muna eftir
sér. Fyrst voru þaö óljósar myndir
sem runnu fram í huga hans. En
þær skýrðust brátt, unz viöburður-
inn voðalegi, þá um daginn, stóð
fyrir hugskotsjónum hans ljóslifandi.
í einhverju ofboði reis hann til liálfs
upp í rúminu ogliljóðaði: ,,Sigga!
Sigga!‘‘ en svo hné hann út af aftur
og hjúfraði sig ofan í svæfilinn.
Móðir hatis laut að honum og
hvíslaði blíðlega: ,,Gráttu ekki
elsku barnið mitt! Þá kanske færðu
óráðið aftur. —Við skulum vona að
Sigga okkar lifi“.
,,Því segirðu þetta,mamma! Hún
sem hrapaði í dafj. —Ó, eg vildi aö
eg gæti dáið!“
,,Hún er ekki dáin. Hún hrapaði
ekki alla leið fram af hömrunum,
guði sé lof! ÞaÖ eu búið að koma
henni heim, en hún hefir ekki fengið
rænuna enn þá, en við skulum vona
hins bezt.a og biðja guð að hjálpa
okkur. Og þú mátt ekki hugsa um
aö deyja, heldur reyna aö láta þér
batna sem fyrst, hjartað mitt! Og
farðu nú og reyndu aö sofna. Þú
mátt ekki tala meir í kvöld. — Góö-
ar nætur!“
Morgunin eftir var Þorsteinn mik-
ið betri, og hafði sofið vel urn nótt-
ina. Sagði þá mamma hans hon-
um í sem fæstum orðum um það,
sent hún vissi að gerst hafði eftir að
hann misti meðvitundina.
Þegar Þorsteinn féll í ómegin,
hafði enginntekiö eftir því í nokkur
augnablik, því allra augu voru fest
á Illagili, þar sem Sigríði varð fóta-
skortur. Allir biðu með skelfingu
eftir því að sjá hana kastast frarn af
hömrunum, en þá stansaði hún alt
í einu. Hraðinn á henni haföi mönn-
um eigi sýnst svo mikilþað hún tæki
rnikil loftköst. Heldur hafði hún
meira runnið eða oltið niður lausa-
grjótið. Hún hafði dottið í miðju
gilinu, en eigi verið neitt komin upp
í gilbarminn hinumegin.Sökum þess
hafði hraðinn orðið mikið minni en
annars. Vegna fjarlægðarinnar sást
alt mjög óglögt, en fiestum sýndist
þeir sjá Trygg, sem hljóp jafnhliða
henni ofan í gilið, stökkvafram fyrir
hana, þegar lausagrjótið skreið und-
an fótum hennar. Meira var ekki
liægt að sjá neðan af veginum. En
fiestir töldu Sigríði frá. Og þó svo
ekki væri, þá svo mikið meidda að
henni myndi ekki lífsvon. Enda
mjög hæpið aðhægtyrði að náhenni
burtu, þar sem hvorki var hægt að
komast upp eða niður gilið. En ef
hún hreyfði sig h’lyti hún að hrapa
óðara, þótt menn annars ekki gætu
skilið á hverju hún hefði getað fest
sig. Einu líkurnar til að ná henni
dauðri eða lifandi, voru þær, að
hægt yrði að síga niður til hennar,
og koma henni upp úr gilinu á þann
hátt.
Hið fyrsta, sem menn gerðu, eftir
að hafa séð Sigríði hrapa, var að
stumra yfir Þorsteini, sem lá serp
dauður væri.
Ekki mæltiSigurðurorð frá munni.
Hann stóð fölur sem nár í sömu
sporum, meðan verið var að hagræða
Þorsteini, og einblíndi upp í Illagil,
og leit út fyrir að hann tæki út ó-
segjanlegar kvalir. En svo alt í
einu var sem hann vaknaðiaf svefni.
Hann fór að skipa fyrir verkum
sem óður væri, og bauð hverogeinn
í hópnum,—sem varorðinn all-stór,
því fieira af messufólki framan úr
dalnum hafði bæzt við—alla þá lið-