Syrpa - 01.12.1911, Blaðsíða 8

70
SYRPA
að það gæti ekld látið sig' grjöra.
Væri bezt að hver inni það verk sem
honuni væri ætlað og ef Sigga gæti
ekki komist til messunnar, nema
með því að hætta við smölunina, þá
væri henni bezt að sitja heima við
verk sitt og fara hvergi. — Fann
húsfreyja að bóocli bjó yfir köldu
geði og sá kost sinn vænstan að orð-
lenga þetta ekki meira við hann.
Ekki þorði Þorsteinn heldur að
smala fyrir Sigríði, sökum föður
síns, þótt hann feginn vildi. Það
vissi hann að myndi hleypa föður
sínum í enn meiri skapólgu,
IV.
Á sunnudagsmorguninn vaknaði
Sigríður þegar klukkan var hálf
gengin 6. Hún klæddi sig í snatri.
Setti þunnan skýlu-klút á höfuð sér
og bjó sig léttilega. Tryggur,smala-
hundurinn hennar, sem ætíð hafði
fylgt henni eftir í blíðu og stríðu á
öllum smalaferðum hennar í þessi
þrjú ár,reis upp úr eldhúsbyngnum,
þar sem hann lúrði ætíð á nóttunni,
gekk til hennar, néri gíifulega höfð-
inu upp við hana og dillaði skottinu
þegar hún gekk fram göngin. Hún
gekk inn í búrið og gaf honum að
lepja graut og mjólk úr hundaask-
inum, en sjálf tók hún sér hálfa fiat-
köku af brauði, fékk sér smjör við
henni, drakk bolla af mjólk og hélt
svo af stað.
Það var komin kafníða þoka, sem
byrjaði spölkorn fyrir ofan bæinn
og skildi því eftir breiða bekki auða
beggja megin við dalsána. Sigríði
brá í brún þegar hún kom út og sá
hvers lcyns var. Þegar þokan
hagaði ferðum sínum eins og hún
nú gjörði, var hún hvað hættulegust
því að þá rofaði hvergi í hana
í öllu fjallinu,fyrri en kom upp undir
eggina, en þar var líka sól og heið-
ur himinn, og þegar þangað var
komið Iá þokan eins og óendanlegt
ólgandi töfrahaf fyrir sjónum manns,
skínandi af perlu- og kristalls-borg-
um, sem sífelt tóku myndbreyting-
um. Og fjallstindarnir og jökul-
topparnir, sem standa upp úr þoku-
hafinu alt í kring og baðast afbrirn-
löðri þokunnar, líta út eins og ara-
grúi af eyjum út á rúmsævi.
Þegar þolcan tök höndum saman
yfir dalsána, þá var þokupallurinn
mikið neðar í fjalljnu ogþví auðveld-
ara að smala. En nú var ekki til
neins að fást um það. Þokunni
þóknaðist nú að haga ferðum sínum
á þennan hátt, og móti henni mátti
enginn mæla nema vindurinn, hans
orð tók hún æfinlega til greina. En
þeim virtist koma mjög vel saman
þennan morgun, því hann hreyfði
ekki við henni, en oftast nær hrakti
þó hafgolan hana burtu seint eða
snemma að deginum. En hafgolan
kom oft svo seint, að smölunnm
varð það ekki að neinu liði, nema
þegar vantað hafði og þeir voru í
eftirleit, þá var hún æíinlega vel
þegin, hvenær sem hún kom.
„Ó, eg er svo hrædd um að það
vanti hjá mér í dag, ef þokuna birt-
ir ekki. — Og það einmitt núna í
dag,þegar eg ætlaði til kirkjunnar11,
sagði Sigríður hálf hátt við sjálfa
sig, um leið og hún gekk hröðum
skrefum upp hæðirnar ogbrekkurn-
ar, og stefndi fram á Þverárdal, því
þangað höfðu ærnar langmest sótt,
það sem af var sumrinu.
Tryggur leit á hana spyrjandi
augum ogsperti eyrun,eins oghann
héldi að hún hefði verið að tala við
sig.