Syrpa - 01.01.1914, Qupperneq 4

66
SYRPA
voru sveipuð dularfullri rökkurslæð-
unni, og; ferstrenda turninn á kirkj-
unni, sem skar svo greinilega af
við himininn. Áin rann þar fyrir
neðan meS hægum straumi og skol-
aði mjúklega bakkana, sem allir
sýndust gráir í Ijósaskiftunum, og
fyrir handan ána voru fjárhópar á
beit.
Alt þetta haföi áhrif á hjarta hans;
hann hafði aldrei fundiö eins glögt
til þess, aö hann var lifandi. og hvað
það var: að lifa.
Dauðinn hafði hendina alt af út-
rétta.
Faðirinn barðist við hugsanir sín-
ar, en af því að hann var hikandi,
dvínaði kjarkurinn og lífslöngunin
varð æ því sterkari.
Þarna, við fætur hans, var garð-
urinn sem hann hafði ræktað, og
þar rétt við akurinn, sem hann hafði
yrkt. Blómin höfðu lokað krónun-
um og blunduðu; — það var kyrt
og hljótt — svo kyrt, að hvert
minsta hljóð sem bar vott um líf,
varð enn þá skýrara í eyrum hans.
Hann heyrði blístur eimreiðarinnar
í fjarska, hann þekti hvaða eimreið
það var og vissi til hvaða borgar
hún var að fara. >— Skyldi hann
aldrei koma þangað framar ?
H vað átti hann að gera ? Það var
ekkert í eðlisfari hans sem studdi á-
form hans.
Fuglarnir flugu á grein af grein,
og það var eins og blöðin lifnuðu —
kyngimagn lífsins töfraði hann — og
hann átti að missa lífið.
Einn hesturinn hans gerði há-
reysti í hesthúsinu, og hann sneri
sér ósjálfrátt þangað — það var svo
margt að starfa. híundurinn hans
fór þá líka að gelta, og það var eins
og hnífur væri rekinn í hjarta hans,
er hann heyrði til hundsins.
,,Ertu tilbúinn?“ sagði datiðinn.
,,Nei, nei; eg get ekki komið !“
sagði faðirinn með öndina í háls-
inum.
Svo sneri hann sér við og gekk
inn í húsið, niðurlútur.
Hann þorði ekki að fara aftur
inn í herbergið, þar sem drengur-
inn hans lá ; hann fór inn í herbergi
sitt, óstjórnlega glaður, ogr sat þar
og hlustaði á hjartslátt sjálfs sín í
myrkrinu.
Móðir drengsins og tvær systur
hans voru eftir í herberginu hjá hon-
um, og þegar komið var fraln á
nóttina fór yngri systir hans út í
garðinn. Hún var orðin svo þreytt
að vaka.
Þá sá hún þar dauðann og þekli
hann.
,,Eg verð að taka iíf einhvers í
þessu húsi“, sagði hann.
,,Lofaðu bróður mínum að lifa“,
sagöi litla stúlkan með titrandi
röddu ; ,,lofaðu honum að lifa en
taktu mig, mér þylcir svo vænt um
hann — við erum svo samrýnd.
Hann man alt af eftir mér“.
,,Komdu þá!“ sagði dauðinn og
rétti út hendina.
Þá ólgaði blóð litlu stúlkunnar og
hún hoppaði eirðarlaus af starfsþrá,
eins og æskunni er eiginlegt. Hún
horfði óttaslegin á dauðann, sem
stóð andspænis henni með útrétta
hendina.
Hún sá stjörnurnar blika á himn-
inum, kvikandi, blossandi — ekki
kaldar og dauðar, eins og sumar
nætur. Hún sá legsteinana í kirkju-
garðinum, og þeir bentu út í loftið
eins og hvítir fingur. Hún sá ána
blika eins og silfurbelti í stjörnu-