Syrpa - 01.01.1914, Side 45

í RAUÐÁRDALNUM
107
urinn likur mér í vexti, getur hann
feng'iö einlivern kunningja sinn til
aö vekja eftirtekt lögreglunnar á
mér“.
,,En þó hann gjöröiþaö, oggrun-
ur félli á þig“, sagöi Kjartan og
hló, ,,þá getur enginn lifandi maö-
ur sannað þaö, aö þú sért þjófur-
inn“.
,,Viö öll, sem liér crunt“, sagði
frænka mín og studdi hönd undir
kinn, ,,við öll, að undanteknum
honunt frænda mínumþarna, getum
borið þér vitni um það, að þú varst
hér iieinta hjá okkur, frá því þú
komst úr vinnunni í gærkvöldi, og
þangað til klukkan var hálf sjö í
morgun. Þú míitt því vera alveg
rólegur, og hrinda þessarj hugsun
meö öllu frá þér“.
Mér virtist það glaðna ofurlítið
yfir Arnóri við þessi orö frænku
minnar, hann brosti, augun urðu
skærari, hann dró djúpt andann,
stóð upp og gekk hvatlega út úr
borðstofunni.
Máltíðinni var nú lokið. Þeir
Kjartan og Björu fóru litlu síðar út
í bæinn sér til skemtunar, en Arnór
gekk niður meö ánni og settist þar
á bakkann. Frænka mín fór að
þvo upp af borðinu, eftir að hafa
lekið sér fáeina bita af leifunum og
drukkið einn bolla af tevatni. Á
nieðan sagði hún mér, að hún væri
að hugsa um að láta mig sofa þar í
borðstofunni urn nóttina. Eitt af
herbergjunum á loftinu sagði hún
að væri tóm*. Daginn eftir ætlaði
hún að láta Onnu finna eiganda
hússitis og fá þetta herbergi til leigu
og þar 6tti eg að sofa framvegis,
og hafa þann af b o r ð m ö n n u n-
u m hennar fyrir herbergisnaut, sem
ntér geðjaðist be-zt að. Eg bað
hatia að hafa það alt, eins og hún
áliti hentugast, en sagðist halda að
v'ð Arnór mundunt eiga bezt skap
saman. Og frænka mín brosti blíð-
lega, og eg sá, að henni þótti vænt
um að eg tók Arnór frant yfir hina.
Mún þóttist vita aö eg kendi í brjósti
um hann.
Og síðar uin kvöldið gengum við
Anna fram á Árbakkann. Arnór
sat þar og horfði á vatnsfallið.
Rauðá veliist þar fram skolmórauð,
straumhörb og þögul og þung eins
og dauðinn. Nokkuð af lurkum og
viðar-rusli barst með straumnum,
einkum nærri bakkanum, og ein-
staka stór trédrumbur fiaut framhjá
lengra út á fljótinu. Og hér og þar
á bakkanum stóðu berfættir dreng-
ir, og' karlmenn í háuni stígvélum,
og voru að reyna að krækja í þessa
lurka og þetta rusl, og draga það
upp á þurt land, til þess að nota
það síðar fyrir eldivið. Bakkinn
hinum megin við ána var að sjá
víða ávalur og grasivaxinn. Þar
voru menn og konur á skemtigöngu
í kveldkyrðinni, reikuðu þar fram
og aftur og fóru hægt; og af og til
barst hlátur ungra manna frá hinu
dökkgræna skógarbelti fyriraustan.
En á Louis-brúnni stóðu nokkrir
nienn, hölluðust fram á handriðið
og horfðu íí straumfallið í ánni.
Og í kjarrinu, yzt 6 oddanum á
Douglas-tanganum. sátu nokkrir
unglingspiltar og biðu eftir ljósa-
skiftunum, svo þeir gætu baðað sig
í ánni alveg óáreittir. En við og
við heyrðist þar samt dálítið sltvamp
(þó enn væri vel bjart), og stund-
um kom eitt og eitl höfuð í Ijós úti
á ánni, fram undan oddanum, en
hvarf aftur jafnharöan.
Alt i einu heyröi eg að gufubátur