Syrpa - 01.01.1914, Side 48

110
SV'RPA
an. Og báðir vorn þeir nýlega
komnir til Winnipeg — annar frá
Lundúnum, en hinn frá Dyflinni. —
Um herra Potter hefi eg fátt aB
segja, enda hafSi eg lítiö saman við
hann aö sælda. Eg læt mér nægja
aö geta þess, aö hann var miðaldra
maður, lítill vexti, Ijóshærður, sér-
lega blíður í máli, og vann algenga
daglaunavinnu. — En um írann
minn, hann herra O’Brian, verö eg
að vera íjölorðari, því hann var fyrst
og fremst mjög einkennilegur og
merkilegur maður, og svo var harm
all-mikið viðriðinn ýmsa þá atburði
sem síðar verður umgetið í sögu
þessari.
Hann var rúmlega fimtugur aö
aldri, og átti uppkomin börn heima
á írlandi. Hann kom vestur með
konuna og tengdamóður sína, keypti
sér hest og áburðarvagn, og fekk
nóg að starfa við það, að flytja far-
angur og bögla um borgina. Ilann
kunni vel meö hest að fara, og hafði
lengi verið ökumaður í Dyflinni.
Og hann sagði mér það oftar en
einu sinni, að það eina, sem hann
hefði verulega lært á hálfri öld,
væri það, að sitja og halda í tauma
á hesti. Aldrei sagðist hann hafa
þolað að hafa húsbónda yfir sér, og
kendi hann um hinu róstugjarna
írska fornkonunga blóði, sem hann
sagði að ólgaði í æðum sér. —Hann
var fremur hár vexti og ákaflega
þrekinn og kraftalegur, en hann
var allur skakkur og úr Iagi geng-
inn, og sagði hann að gigtin hefði
farið svona með sig — það var
jafnvel eklti laust við að munnurinn
á honura væri ofurlítið skakkur.
Kjálkarnir voru sterklegir, ennið
mikið og' með ótal rákum, augna-
brýrnar þungar, og nefið srórt, en
vel lagað. Hann var bólugrafinn
mjög, og óprýddi það hann mikið—
svo að í fljótu bragði virtist manni
hann vera heldur ófríður sýnum og
næstum ægilegur—en augun bættu
það upp, því þau voru sérlega hýr-
le§T °gi lýstu upp þetta stórskorna,
hrufótta andlit, svo manni fór að
þykja hann faliegur, þegar maður
kyntist lionum.
Eg man eftir því, að mér varð
starsýnt á hann, þegar eg sá hann
fyrst — það var fyrsta morguninn,
sem eg var í skakka húsinu. Eg
mætti honum í ganginum. Hann
kom að utan, og hafði verið að hirfa
um hestinn sinn. Har.n var nú
treyjulaus. Ermarnar á skyrtunni
voru brettar upp fyrir olnboga, og
voru framhandleggirnir loðnir mjög
og ákaflega kraftalegir. Hann var
að raula fyrir munm sér gamla
írska drykkjuvísu. Og á íslenzku
mundi þessi vísa vera hér um bil á
þessa leið:
,,Og þeir urðu magrir strax,
ef þeir átu tórnan lax,
— og tugðu gomm.
En þeir fitnuðu eins og svín,
ef þeir fengu brennivín,
eða romm.“
Röddin var djúp og karlmannleg
og tungutakið írskt, og hann velti
vöngum ofurhægt, á meðan hann
var að raula þetta.
,,Sæll vertu, sonur, “ sagði O’Bri-
an við mig, og brá upp hægri hend-
inni á hermanna vísu.
,,Sæll, herra minn!“ sagði eg og
hneigði mig.
,,Og átt þú líka hér heima, son-
ur?“ sagöi hann og leit kýmilega
til mín.
,,Að minsta kosti var eg hér í
nótt, “ sagði eg.