Syrpa - 01.01.1914, Qupperneq 52

114
SYRPA
an í það skiftið. Hann gekksuður
árbakkann og fram hjá Arnóri, og
leit til hans sem ailra snðggvast, en
ávarpaði hann ckki. Enda var það
sjaldan, að þeir töluðust við.
III.
Æfintýri'ö i St. Boniface.
Ekki leið á löngu áður en eg fekk
góða og stöðuga atvinnu hjá fast.
eigtiasaia nokkrum á Aðalstrætinu.
Vann egá skrifstofu hans frá því að
klukkan var níu á morgnana og
þangað til klukkan var sex á kveid-
in, og fékk eg tíu dali í laun um
vikuna. Eg kyntist brátt ýmsum í
bænum, einkum löndum rnínum og
sótti eg iðulega samkomur þær,
sem haldnar voru í íslendingafélags-
húsinu á Elgin Avenue, sem þá var
nefnt Jemima stræti.
En um þessar tnundir kyntist eg
engum eins mikið og Arnóri, því
liann svaf í sama herbergi og eg;
og þó hann léti það lítið í Ijós, þá
vissi eg að honum varð fljótt vel til
mín, og gat stundum veriö ræðinn,
þegar við vorum einir satnan. En
oftast var hann þó mjög fátalaður.
Iðulega gekk hann á kveldin ofan á
árbakkann, og sat þar og starði út
á ána, þangað til að dimt var orðið.
Eg þóttist vita, að eitthvað þungt
hvíldi á huga hans, og mig langaði
til að'vita, hvað þaö væri, en vissi
aö það var þýðingarlaust að spyrja
hann um það. — Eg komst brátt að
því, að bann var prýðisvel að sér,
talaði dável ensku, og gat lesið
hana furðu vel. Hann las all-mik-
ið af enskum skáldritum — einkum
ijóðmælum — en lelt varla aldrei í
dagb’.öðin. Mjög var hann óstöð-
ugur við alla vinnu, og vann aldrei
nema fáa daga í sama stað; en hann
átti þó alt af dálítið af peningum,
og fór vel með þá, og skuldaði eng-
um neitt. Ætíð var hann þokka-
lega búinn, þegar hann var ekki að
vinna, og hann átti ágætan spari-
klæðnað, en var sjaldan í honum.
Eina stóra kistu átti hann. Hana
hafði hann fengið í Bandaríkjunum.
Hún var með sterkum járnböndum,
og var Iæsingin sérlega traust og
vönduð. Hann geymdi aleigu SÍrta
í þessari kistu og' sá um það, að
hún væri aldrei ólæst, þegar hann
fór eitthvað frá húsinu. Og eg tók
oft eftir því, aö honum var ekkert
um það gefið, að eg stœði ntjög
nærri, þegar hann þurfti að opna
kistuna og taka eitthvað upp úr
henni — ekki sízt ef hann þurfti að
leita þar að einhverju og róta þar
til ýmsu. Og' ekki hefir honum
þá dottið það í hug, að eg mundi
eiga það eftir, að kornast að hinu
furðulega leyndarmáii lians, og taka
þátt i nokkrum af hans kynlegu
æfintýruni. En sú varð raunin á
eins og lesarinn fær bráðum að vita,
ef hann verður svo góður að lesa
sögu þessa til enda.
Fyrsta kvöldið, sem við vorum
einir sarnan í herberginu okkar,
spurði eg hann um ýmislegt, sem
snerti sjálfan hann og fólk ha’ns.
Hanti svaraði mjög kurteislega öll-
um spurningum mínum, en svörin
vorit jafnan stutt. Föðursinn sagð-
ist hann hafa núst fyrir mörgutn
áruni. En móðir hans var nýlega
dáin. Hann átti eina systur, og
hún var eldri en hann, og var fyrir
skömmu gift uhgum bóndas}'ni
heima á íslandi, og voru þau mjög
fátæk.