Syrpa - 01.08.1920, Blaðsíða 49

S YRPA
271
Brúbardraugurinn.
(Sagan hér fyrir neðan, “Brúöardraug'urinn”, var upprunalega
(Iirontuð í ritinu “Ný sumargjöf” árið 1860 og ]>ótti ágæt. Síðan var
hún endurprentuð í kveri, sem kom -út f Reykjavík 1901, með 11ví sem
(fylgir á titilblaðinu: “Nokkrar smásögur, lauslega ])ýddar af Ben.
Gröndal (Sveinhjarnarsyni).” — Ef sagan er þýdd en ekki fruinsamin
.af Ben- Gröndal, þá er hún sannarlega “lauslega” þýdd, því það er
meira af Benedikt Gröndal í lienni en hinuin upprunalega höfundi,
hver sem hann var. “Brúðardraugurinn” minnir svo greiniloga á
VHeljarslóðarorustu” og ýmiislegt fleira , sem snillingurinn Ben.
Gröndal saindi og ritaði. Gröndal var, eins og kunnugt er, einhver
allra einkennilegasti rithöfundur, sem uppi hefir verið hjá íslenzku
þjóðinni. Það er hagi, að sumu af þvf er hann ritaði, hefir ekki verið
haldið meira á lofti en gert liefir verið. Það er t. d. stórskaði að
“Örvar-Odds drápa” Gröndals skuli vera eins fáum kunn og nú er orð-
ið. — Syrpa flytur ef til vill fleira eftir Gröndal áður langt um líður.
-- Ritstj. Syrpu.)
Á ÞjóSverjalandi er þa<5 héraS, er Frekavángur heitir, skógi
vaxi<5 og fjöllótt, og frítt land. Þar stóð endur fyrir löngu höll
á einum fjallatindi, eigi langt þaSan er Main og Rín renna saman;
þá Ihöll átti sá Iherra, er kallaður var barún af LáSaborg. Nú er
þessi höll í eyði og eigi nema rúst ein; beykitré og dimmlaufguð
fura þekja tóftirnar með greinum sínum, og ekkert nær upp úr
skóginum nema varðturninn; hann stendur enn, þó hrörlegur sé,
og lítur út yfir landiS.
Barúninn var af miklum ættum, en eigi hafSi hann erft ann-
aS af eignum forfeSra sinna en þessa höll, því alt ,hitt hafSi smátt
og srríátt gengiS af þeim; en samt sem áSur þóttist hann mikill af
hvorutveggju, af ættboganum og a'f eigninni, og lét hann sér ant
um aS halda viS ættartigninni svo sem auSiS var, og hélt sig svo
stórmannlega sem hann gat, svo menn skyldu eigi gleyma því,
hver hann væri. Riddararnir voru raunar ihættir aS dlda grátt
silfur, þegar þessi saga gerSist, og hýrSust ekki lengur í fjallaborg-
unum, sem bygSar voru ein;s og fálkahreiSur í hengiflugum, held-
ur hö'fSu þeir reist sér “bygSir og bú í blómguSu dalanna skrauti”