Syrpa - 01.08.1920, Qupperneq 61

S Y R P A 283
t>annlg, meS t>v*í hennar ást til sín eigi væri minni en hans ást til
hennar; kvaSst hann nú vera giftur henni, og hefSu þau nú sofiS
saman þrjár naetur.
Barúninn var agndofa, því nú vQru allar hinar gullvægu lífs-
reglur hans fótum troSnar og einkis virtar. Hann, sem aldrei
isættist viÖ nokkurn ættaróvin, hann er ei þo'ldi, að útaf aSallegum
regluim væri brugðiS IhiS minsta — hann hlaut nú aS Jbeygja sig
fyrir því, sem orSiS var og eigi varS aftur tekiS. HafSi dóttir
hans þannig verSS af honum numin, aS honum fornspurSum, og
var nú orSin eiginkona þess manns, er ihann mundi aldrei hafa
hana gefiS. lEn meS því aS nú varS svo aS vera, og barúninum
sýndist tengdasonurinn fremur líkur manni en draugi, þá lét hann
sér þaS vel liíka, og gengu þau öll inn í höllina; var því næst
,sent eftir föSur Hermanns riddara og stofnuS dýrSleg veizla;
sættist barúninn þar heilum sáttum viS hann fyrir hönd alls ætt-
ibogans, og var nú drukkiS festaröl áf alvöru í ósviknum veigum;
iþar voru bornir fram hinir dýrustu réttir, er verölldin kunni aS
veita: pipraSir páfuglar og allskonar alifuglar, drukkiS píment og
klarent, sungiS simfón og sálteríum, organ troSin og bumbur
barSar og var alt sem á ,þræSi léki; stóS sú veizla í heilan mánuS,
og lu’ku allir upp einum munni, aS þar hefSi ástin getiS af sér
,þrent gott: eytt illum fjandskap, samtengt mann og mey, og veitt
þann snæSing, er uppi mun vera meSan öld lifir, og ljúkum vér
svo þessari sögu.