Nýjar kvöldvökur - 01.01.1917, Qupperneq 13

TENGDADÓTTIRIN.
9
Elísabet. »Vagninn hefur beðið í meira enn
hálfa klukkustund.«
»Og þú líka barnið mitt Brútus,« sagði
Margrét hlæjandi. *Eg varð að taka á allri
minni mælsku, til þess að fá manninn minn
til þess að hætta við þessar hræðilegu heim-
sóknir, en þegar hann er yfirunninn, þá kem-
ur þú, Elísabet. Eg segi þér það alveg satt,
eg get ekki fengið mig til þess nú, að heim-
sækja fólk, sem eg hefi aldrei séð og langar
ekkert til þess að kynnast, vera blíð og góð
við það og segja það, sem manni er þvert um
geð. Viltu nú hringja á Katrínu fyrir mig, eg .
ætla að biðja hana að bera fram ferðafötin •
mín og skila til hestasveinsins, að taka hestana
frá vagninum og fara með þá burtu.*
»Eg skal hringja á Katrínu og biðja hana
að hjálpa þér til að fara í ferðafötin. Rú
ættir að gera mömmu það til geðs að heim-
sækja nágranna okkar. Gunther, þú ættir nú
að hjálpa mér til þess, að koma konunni þinni
af stað.«
aþað get eg því miður ekki,« sagði hann
með hátíðlegum hæðnissvip. »Eg hefi alveg
r.ýskeð undirritað friðarskilmálana, og heim-
sóknirnar eru ncasus belli« milli Margrétar og
mín. En þú ættir sjálf að reyna til þess að
fá hana til þess áð fara í þessar heimsóknir.
Kvenfólkið hefur svo gott lag á að sannfæra
hvort annað.«
»Rú mátt skammast þín, hræsriarinn þinn,«
sagði Margrét og tók í hárið á manni sínum.
»En mér finst nú lítið í það varið að verða
ávalt að hegða sér eins og móðir manns vill.«
Hann leit upp og horfði alvarlega á hana.
»Af hverju ertu svona alvarlegurá svipinn?*
sagði Margrét. »Vertu nú ekki að ýgla þig,
það á ekki við þig.« Pví næst strauk hún
með hendinni yfir um ennið á honum og sagði:
»Líttu nú á úrið þitt. Aður en tíu mínútur
eru liðnar, skal eg vera komin hingað aftur
ferðbúin.®
Áður en tíu mínútur voru tiðnar, var Mar-
grét komin aftur inn í herbergið til mannsins
síns og hafði nú klæðst skrautlegum ferðaföt-
um úr Ijósbláu silki, sem fóru henni mjög vel.
»Hvernig lízt þér nú á mig?» sagði hún,
þegar hún var sezt upp í vagninn og hestarnir
hlupu af stað.
Hann sagði ekkert en greip hönd hennar
og kysti hana.
»Hvert eigum við að fara fyrst?« spurði
Margrét.
»Fyrst förum við til Berge frænda míns á
»Clausthal«. Pau eru nýkomin heim frá Carls-
bað, hann og kona hans. Son þeirra, land-
ráðið, þekkir þú.«
»Er frændi þinn gamli eins lærður og eins
sein-tekinn og sonur hans?«
»Reir éru alveg ólíkir,« svaraði Gúnther.
»Gamli frændi minn er hreinn og beinn harð-
stjóri. Á hans heimili er öllu haldið í göml-
um skorðum — það er orðtak hans. Mig álít-
ur hann fífldjarfan heimskingja, sem láti líf sitt
í gálganum. — En eg vil ekki gera þig hrædda
við hann áður en þú kynnist honum.«
sRínir fjandmenn eru einnig mínir fjand-
menn,« sagði hún með ákafa. »Af því sem þú
hefur sagt, get eg ráðið, að þér er illa við frænda
þinn.«
Mikill hiti var þennan dag og það var svo
kyrt, að ekki blakti hár á höfði. Engisprettur
suðuðu í skurðunum meðfram veginum og
haukurinn sveif svo hátt upp í loftinu, að hann
var að sjá eins og dálítill svartur depill.
íRarna er Clausthal,* sagði Gúnther og
benti um leið á rauða höll, er sást óglögt i
gegnum lauf Kastaníutrjánna.
Skömmu síðar óku þau gegnum garðinn,
upp að hallardyrunum. Alt var þar að sjá í
röð og reglu utan húss, og þegar inn var kom-
ið, var þar sama reglusemin á öllum hlutum.
Höllin var orðin gömul og herbergjaskipuninni
og öllum útbúnaði þeirra mjög ábótavant.
Gúnther og konu hans var vísað inn í stórt
herbergi, og var hálfdimt þar inni, því að fyrir
utan gluggana voru stór tré, svo nálega enga
birtu lagði inn í herbergið. Par tók á móti
þeim lágvaxin, öldiuð kona, mjög látlaust klædd.
Það var frú von Berg. < 2