Nýjar kvöldvökur - 01.01.1930, Page 36

28
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
yður í listiskóginum forðum«. »Nei, en
Símon, getur það þá ekki glatt yður að
taka við stöðunni, þrátt fyrir að þér haf-
ið fengið hana fyrir milligöngu mína?«
»Eg ætla ekki að taka við henni«, svaraði
eg. »Eg fer til konungs á morgun, til þess
að afsala mér henni«. »Afsala yður henni,
vegna þess að hún kom frá mér!« Hún
spratt upp, og nú sá eg að hún var reið.
Aftur gat eg ekki svarað öðru en að
hneigja mig. »Jæja, eg hefði betur
gleymt!« mælti hún þunglega. »Satt að
segja gæti eg óskað þess líka,« mælti eg.
»Þér hafið þá gleymt,« svaraði hún —
»annars hefðuð þér ekki getað komið
svona frarn við mig«. »Það eru endur-
minningarnar, sem valda því, að eg kem
svona fram«, sagði eg.
Hún færði sig' nær mér. »Þér hafið þá
engu gleymt?« spurði hún. — »Nei, eg
veit að þér hafið ekki gert það!« Hún
stóð nú með andlitið rétt við andlit mitt
og með kátínu og stríðnisbros á vörunum.
— »Símon, heyrið þér — þér voruð ekki
alveg búnir að gleyma — og þér getið
aldrei gleymt. .« »Það er mjög líklegt«,
mælti eg og tók hatt minn af borðinu.
»Hvernig líður mistress Barböru?«
spurði Nelly snögglega. »Eg hefi ekki séð
hana — ekki heimsótt hana«, svaraði eg.
»Þá hefi eg sannarlega ástæðu til að vera
upp með mér«, hrópaði hún, »þrátt fyrir
að við mættums.t svona hálfpartinn af
hendingu.... 0, Símon, mig langar svo til
að vera reið við yður, en eg get það ekki
— eg get aldrei verið reið... Og, Símonk
(Nú var andlit hennar fast við mitt og
brosið á vörum hennar var — bannsett —
nei, eg á við inndælt, en það getur nú
stundum þýtt hér um bil það sama). »Eg
var heldur ekki svo fjarskalega reið þeg-
ar þú kystir mig, Símon!« Eg get ekkert
sagt um, hvaða svar hún hefir búist við
að fá við þessari næðu. En svar mitt varð
nú ekki annað en það, að eg hneigði mig
enn einu sinni.
»Þér takið við stöðunni, Símon«, hvísl-
aði hún og tylti sér á tá eins og til að ná
upp að eyranu á mér. »Nei, eg get það
ekki«, Svaraði eg. Hún varð óánægjuleg
á svipinn og gekk frá mér. Eg sýndi á
mér fararsnið og gekk til dyranna. En
hún lagði hendina á handlegg mér og hélt
mér föstum.
»Símon«, sagði hún mjúklega, »hafið
þér góðar endurminningar frá fundum
okkar í Hachtstead?« Eg svaraði: »Guð
fyrirgefi mér, já, betri en von mín um
sælu himnaríkis!« Hún horfði alvarlega
á mig og andvarpaði: »Þá vildi eg óska, að
þér hefðuð ekki komið hingað til borgar-
innar, en haldið kyrru fyrir heima í end-
urminningum yðar... Þær voru um mig?«
»Um Cydariu!« »0, Cydariuk bergmálaði
hún og brosti lítið eitt. En andartaki
seinna hló hún dátt, dró hendina að sér
og lét mig fara. — »En þér skuluð aldrei
gleyma, Símon!« hrópaði hún á eftir mér
— »þér megið aldrei g'leyma!«
Þar skildi eg við hana standandi í dyr-
um gistihússins. Hún var að áminna mig
um að gleyma engu.... Og alt hringsnerist
fyrir augum mínum, er eg gekk niður
strætið.
VI. KAPITULI.
Hjá konungi.
Það sem eftir var dagsins hélt eg
kyrru fyrir á gistuhúsinu eftir boði sára-
læknisins. En er eg vaknaði næsta morg-
un fann eg að allur sviði var úr sárinu,
fór eg þá að hugsa mér til hreyfings. Eg
lagði þá fyrst af stað til að leita uppi
hús það, er Darrell var fluttur í. — Þar
hafði hann einnig leigt tvö herbergi
handa mér. Þegar þangað var komið varð
eg að ráða mér þjón — sá sem eg fékk