Nýjar kvöldvökur - 01.01.1930, Page 41

SÍMON DAL
33
i'ell stokkroðnaði og sneri sér að Quinton
með reiðisvip: »Þér hafið enga ástæðu til
að efast um heilindi Arlingtons lávarðar
gagnvart kirkjunni, lávarður minn«,
niælti hann. »Þá er enn minni ástæða fyr-
ir yður að taka upp vörn fyrir hann af
svo miklum hita«, svaraði Quinton, »eg
hefi sagt meira en þetta upp í opið geðið
á honum, og hann hefir tekið því með
nieiri stillingu, en þér gerið hans vegna«.
Eg komst í hálfgerðan bobba yfir að
heyra að grunt mundi á því góða milli
þeirra vina minna, þess gamla og hins
nýja. Eg vissi þá ekki hver ástæðan var;
orðrómurinn um, að Arlington hallaðist
að páfatrúnni, hafði ekki borist til okkar
út á landsbygðinni. — En Darrell var of
skynsamur maður til þess að þrátta við
mann, sem honum var fremri bæði að
mannvirðingum og aldri. Hann hneigði
sig fyrir lávarðinum, kvaddi mig hjart-
anlega og fór.
»Þú stóðst þig ágætlega hjá konungi,
Símon«, mælti Quinton lávarður, þegar
við vorum orðnir tveir einir, og um leið
tók hann handlegg minn. »Þú komst hon-
um til að hlægja, og hann telur engan ó-
vin sinn, sem gerir honum þann greiða.
En segðu mér nú, hvað sagði Arlington
við þig?« Eg endurtók nú orð ráðherrans,
og hann varð mjög alvarlegur á svipinn,
en hann klappaði vingjarnlega á hendina
á mér og sagði: »Þú hefir sýnt bæði vizku
og heiðarlegleika í þessari fyrstu raun,
drengur minn, svo mér finst, að eg nú
geti treyst þér. En sannleikurinn er sá,
að margir hafa heldur litla trú á Arling-
ton lávarði bæði sem Englendingi og sem
vini kirkju vorrar«. »En«, hrópaði eg,
^gerir Arlington lávarður þá ekki það,
sem konungur býður honum?« Hann leit
beint í augu mín og svaraði stillilega:
»Eg geri ráð fyrir því, Símon«. En svo
^lýtti hann sér að bæta við eins og hon-
um findist hann hafa sagt nóg — eða
helzt til mikið: »Kærðu þig ekkert um
það, Símon. Það væri ekki gott að þú yrð-
ir altof gamall eða altof varkár undireins.
Úr því að þú nú ert búinn að finna kon-
unginn, hefir þú ekkei't hér að gera fyrst
um sinn. Við skulum taka vagninn aftur
og fara heim til mín. Lafði minni mun
þykja gaman að sjá þig — og auk þess
vill svo heppilega til að Barbara er ein-
mitt heima í dag; henni mun þykja held-
ur en ekki gaman að rifja upp gamlan
kunningsskap við þig«.
Eg þakkaði honum boðið — og sem
ungur maður hafði eg fullan rétt til að
hlakka til að sjá unga og fagra stúlku,
jafnvel þótt eg enganveginn gæti verið
viss um að viðtökurnar, sem eg fengi,
yrðu sérlega hjartanlegar.
Eg þurfti þó ekki lengi að bíða til þess
að fullvissa mig í þessu efni, því eg var
naumast kominn inn og búinn að kyssa
lafði Quinton á hendina, áður en Barbara
kom út úr stofu, sem lá inn af, og Car-
ford lávarður með henni. Hann var hálf-
kindarlegur á svip og kinnar hennar voru
mjög rjóðar. Hún leit út fyrir að vera í
einhverri æsingu. Eg sá strax, að hún
hafði breyzt talsvert á þessum fjórum ár-
um, sem liðin voru, síðan við skildum.
Hún var nú fullþroskuð og forkunnarfög-
ur kona, tiguleg í framgöngu og lát-
bragði. Eg heilsaði. Hún rétti fram hend-
ina fremur kæruleysislega, og eg kysti á
hana. Það var því líkast, að hún kannað-
ist við kunningsskap okkar frá því fyrr-
um fremur en hún fagnaði yfir því að
endurnýja hann. En hún var vingjarnleg;
og eg komst brátt að raun um, að þótt
hún vissi alt, hvernig á stóð um hagi
mína, þá fremur vorkendi hún mér en á-
sakaði mig: Hún virtist hugsa sem svo,
að í raun og veru væri nú Símon fjarska
ungur, óreyndur og fávís, og hún vissi,
hvernig meira að segja mjög heiðarlegir,
5