Nýjar kvöldvökur - 01.01.1930, Blaðsíða 45

SÍMON DAL
37
var þó hinn ungi Monmouth hertogi, enda
var hann einhver sá fegursti unglingur,
sem eg hafði séð.
Eg gat ekki að því gert, að eg fór að
hugsa um alt það, sem eg hafði heyrt um
fátækt þjóðarinnar, um peningavandræði
konungsins og um hversu nauðsynlegt
það væri að styrkja flotann, enda þótt eg
stæði þarna gapandi af undrun yfir öllu,
sem fyrir augun bar. — Sjálfur var eg,
þrátt fyrir alla mína umhyggju, undir-
búning og kostnað, sorglega fátæklega til
fara. Það leið því ekki á löngu, áður en
eg fór að svipast um eftir einhverjum af-
krók, þar sem eg gæti staðið, án þess að
altof mikið bæri á, hversu auðvirðilega eg
var klæddur samanborið við aðra. En
þessi ósk mín um að vera óséður átti ekki
að rætast. Þegar mig varði allra minst,
kom Darrell þjótandi og dróg mig af stað
með sér. Hann kvaðst ætla að koma mér
á framfæri við sjálfan hertogann af
York. Skjálfandi af feimni og milli von-
■ar og ótta lét eg hann leiða mig yfir gólf-
ið, og við tróðumst gegnum mannþröng-
ina, sem var umhverfis sæti konungsins.
En áður en við komumst til hertogans
rákumst við á mann, sem greip í hand-
legginn á Darrell o'g spurði hjartanlega
um líðan hans. í staðinn fyrir að svara,
skaut Darrell mér fram fyrir sig og kynti
mig sir Thomasi Clifford fjármálaráð-
herra, sem hann sagði að mundi verða
mjög glaður yfir að kynnast mér nánar,
þar sem hann þegar bæri mjög mikla um-
hyggju fyrir högum mínum. »Ef hann er
vinur yðar, er það meira en nóg til þess
að hann sé vinur minn líka«, svaraði Clif-
ford, og á eftir hvíslaði hann einhverju í
eyra hans. Darrell hristi höfuðið, og eg
þóttist sjá votta fyrir vonbrigðasvip á
■andliti fjármálaráðherrans.
»Hvað var hann að spyrja yður um?«
sagði eg, þegar við aftur vorum komnir
•af stað. »0, hann langaði til að vita, hvort
þér væruð sömu trúar og eg«, svaraði
Darrell og hló. »Menn virðast bera ein-
kennilega mikla umhyggju fyrir trú
minni hér«, sagði eg — »það gerði víst
ekkert til, þótt þeir hugsuðu dálítið meira
um sína eigin«. Darrell fékk ekki tíma til
að svara þessu, því að við komum nú að
horni, sem var skilið frá salnum með
tjöldum. Þar voru ríkmannlegir, lágir
austurlanda-legubekkir, og þar inni sátu
þeir hertoginn af York og hjá honum Ar-
lington lávarður, en andspænis þeim stóð
maður, sem hertoginn, undireins og hann
hafði tekið kveðju minni, sagði að væri
mr. Hudleston, skriftafaðir drottningar-
innar. Eg kannaðist vel við nafn hans og
hafði oft heyrt getið um þennan páfa-
trúarprest, sem hafði verið með konung-
inum á flótta hans frá Worcester. Eg var
ennþá að virða hann fyrir mér, þegar
hertoginn ávarpaði mig með miklu
drembilæti — eg tók þegar eftir því, að
hann krafðist talsvert meiri lotningar en
konungurinn sjálfur.
»Arlington lávarður«, mælti hann,
»hefir talað um yður sem efnilegan ungan
mann, og að þér bæruð hina mestu lotn-
ingu fyrir konunginum og væruð honum.
hollur og trúr í alla staði. Bróðir minn,
konungurinn, og allir vér, sem elskum
hann, þörfnumst dyggrar þjónustu allra
slíkra manna«. Eg stamaði fram, að eg
gæti fullvissað hann um hollustu mína.
Arlington stóð á fætur, tók um handlegg
minn og hvíslaði að mér, að eg skyldi
ekki vera neitt einurðarlaus; en Hudle-
ston prestur rendi til mín hvössum rann-
sóknaraugum, eins og hann ætlaði að lesa
leyndustu hugrenningar mínar.
»Eg er sannfærður um«, sagði Arling-
ton, »að mr. Dal er reiðubúinn til að
þjóna Hans Hátign í öllum hlutum«. Eg
hneigði mig fyrir hertoganum og mælti:
»Þetta er sannleikur — eg óska einskis
fremur en að fá tækifæri til að geta sýnt