Nýjar kvöldvökur - 01.01.1934, Qupperneq 31

MONA
25
út fyrir að allt ætli að ganga betur. Hann
hefir heyrt því fleygi: fyrir, að nú sé
undirbúin -mikil sókn, og þá muni hann
I fyrsta sinn eiga að berjast í fylkingar-
brjósti. Hann á mjög annríkt í þetta
sihn, vegna undirbúningsins, en hann
skrifar fljótlega aftur.
»Þá kveð ég þig í þetta sinn, faðir
minn! Hugsaðu hlýlega til mín. Þú get-
ur sagt Monu, að ég hafi lesið brot úr
seinasta bréfinu hennar fyrir yfirfor-
ingjunum í gærkvöldi, og þegar ég var
búinn, hrópuðu þeir allir einum munni:
»Guð minn góður! Hvílík afbragðs
stelpa!« Og svo sagði majórinn: »Ef við
aðeins hefðum eitt þúsund manna með
tilfinningum systur yðar, þá mundi stríð-
ið ekki standa yfir meira en mánuð enn«.
Það er vika liðin síðan bréf Robbies
kom, og blöðin skýra frá glæsilegum
sigri — óvinirnir eru reknir á flótta. Á
hverju kvöldi, á þeim tíma, sem póstur-
inn er vanur að koma til Knockaloe,
stendur gamli maðurinn úti á steinlagða
stígnum framan við húsið (»götuna«
kalla Manarbúar hann). Hann ráfar
fram og aftur, snöggklæddur, og tottar
pípu sína, en kvöldsólin, sem er að
hverfa bak við hafsbrúnina, kastar geisl-
um sínum í andlit hans.
Bréfið, sem Robbie hafði lofað næst,
er enn ókomið. En í kvöld sér Mona úr
eldhúsglugganum, að pósturinn kemur,
hægfara og niðurlútur upp að húsinu.
Hann heldur á bréfi í hendinni, og
hjarta Monu herpist snögglega saman af
kvíða. Gamli maðurinn heldur á bréfinu
og veltir því fyrir sér. Það er í stærra
lagi og eitthvað prentað yfir utanáskrift-
inni. Loks virðist hann safna kröftum
til að opna bréfið. Hendurnar skjálfa og
bréfið rífur hann óvart sundur í miðju,
Þegar hann kippir því út úr umslaginu.
Hann lítur á það, lætur sem hann reyni
að lesa það, en skilur það ekki. Mona fer
út til hans, og hann réttir henni þessa
sundurrifnu, vélrituðu pappírsörk.
»Lestu það fyrir mig«, segir hann
ráðaleysislega og styður sig við tréð, sem
stendur við innganginn. Mona les:
»Hermálaráðuneytínu fellur það þungt
að....«
Hún hættir. Það er óþarfi að halda
áfram. Robbie er fallinn.
Gamli maðurinn skilur þegar hvað
fram er komið. Það er eins og ósýnileg
elding hafi lostið hann; hann reikar og
er nærri dottinn. Mona kallar á vinnu-
menn þeirra, og þeír hjálpa henni til að
bera föður hennar inn í húsið og upp í
rúmið, og hleypur síðan eftir þeim lækni,
sem næstur er, enska lækninum yfir í
fyrsta skála.
Gamli maðurinn hefur fengið heila-
blóðfall. Það er ekki banvænt, en hann
verður að liggja lengi og hafa gott næði.
Hann má hvorki sjá bréf eða blöð —•
öllu, sem getur hryggt hann eða æst,
verður að bægja frá honum. Það er eina
leiðin, til þess, að hann komist til heilsu
aftur.
Mona grætur ekki, en augu hennar
leiftra og nasaholurnar titra. Hatur
hennar til Þjóðverja er nú óslökkvan-
legra en nokkru sinni áður. Þeir hafa
drepið bróður hennar og rænt föður
hennar heilsunni. ó, að guð vildi hegna
þeim — öllum. Ekki aðeins kóngum og
keisurum, heldur einnig hverjum manni,
hverri konu og hverju barni! Ef guð
gerir það ekki, þá er hann ekki til, getur
ekki verið til!
3. KAPITULI.
Þrír mánuðir eru liðnir. Fangaherbúð-
irnar hafa verið stækkaðar að mun. Nú
eru deildirnar orðnar fimm og 25 þús-
4