Nýjar kvöldvökur - 01.01.1937, Page 9

SKIPSTJÓRINN Á „SJÖSTJÖRNUNNI“
3
Ég þekki þig, sagði Reiersen. Ertu með
egg í bátnum?
Þá kom hún nær.
Já, ef skipstjórann vantar egg, þá getur
hann fengið þau.
En þá stökk Reiersen, án þess að segja
fleira, niður í skipsbátinn og þaðan yfir
í bátinn til stúlkunnar.
Hann tók árarnar af henni og reri inn
að naustunum. Þar var enginn maður á
ferli og hlý nóttin bjó yfir ótal leyndar-
málum.
Við getum alveg eins vel sett bátinn
strax í naustið, sagði Reiersen, þegar þau
komu að landi.
En stúlkan svaraði:
Þetta er óþarfa hjálpsemi af skipstjór-
anum.
Reiersen sagði auðvitað að yfirlögðu
ráði að þau skyldu setja bátinn í naustið;
hann hafði sína meiningu með því.
Ha, ha, hrekkjalómurinn þinn, Reier-
sen! Nú sér þú þér leik á borði. Og stúlk-
an var sá kjáni, að hún hræddist ekki
myrkrið í naustinu núna um hánóttina. —
Þegar þau skildu, sagði hún aðeins:
Hvernig ætlar svo skipstjórinn að kom-
ast um borð aftur?
Ég syndi, svaraði Reiersen, og hann
stakk sér í sjóinn.
Þessi stúlka hét Pálína. .. .
Ójá, nú voru gömlu vinkonurnar hans
dreifðar út um allar jarðir. Ein dáin, önn-
ur í Ameríku og sú þriðja gift. Af Reier-
sen sjálfum var líka lítið orðið eftir ann-
að en endurminningin um liðna daga.
Pálína var ennþá ógift og kyrr í Vog-
inum, en fyrir nokkrum árum missti hún
annað augað. Svo frelsaðist hún og hætti
að hugsa um þessa heims lystisemdir.
Svona gekk það í heiminum — og nú
átti hann sjálfur könu og fimm börn í
Ofoten.
Klukkan var orðin eitt. Bráðum myndu
sjófuglarnir vakna. Reiersen geispaði og
leit upp í loftið. Það var bezt að fara að
hafa sig í háttinn, hann var hvort sem var
orðinn útslitinn maður og ómögulegur til
allra hluta. í fyrramálið ætlaði hann að
fara að láta þvo fiskinn. Þá kæmi fólkið
um borð. Menn og konur í vaðstígvélum
og skinnstökkum. Þar á meðal sjálfsagt
freknóttir, hlæjandi telpugopar. Sann-
kölluð Adams börn. Reiersen þekkti þær.
Hinn gránaði fjölskyldufaðir stalst til
þess að spegla sig í glerinu á kompásnum.
Svo fór hann niður í óloftið í káetunni og
háttaði.
III.
Snemma næsta morgun koma bátar
fram að skútunni. Reiersen gengur spari-
búinn aftur og fram eftir þilfarinu með
úrfesti úr hári dinglandi á maganum.
Vantaði hann stúlkur til þess að þvo
fiskinn?
Já, þvottastúlkur þurfti hann að fá.
Svo var talað um kaupið og gerðar á-
kveðnar kröfur. Fiskstúlkurnar höfðu tek-
ið upp á þeim leiðinlega ósið, að þrefa
við mann eins og Reiersen. Þær heimtuðu
sex skildingum meira heldur en hann
bauð. Hvað átti annað eins uppátæki að
þýða? Æijú, fólkið var alveg hætt að
virða Reiersen á „Sjöstjörnunni“. Tím-
arnir breyttust ár frá ári. Hann gat ekki
jafnazt á við yfirmenn strandferðaskip-
anna. Þeir voru borðalagðir og skreyttir
gylltum hnöppum.
Hann gaf stúlkunum kringlur og
„snaps“ af kornbrennivíni. Þær þökkuðu
fyrir og drukku. Hann kleip þær í síðuna
en þær hristu hann af sér og hlógu að
honum. Svo gerðu þær sig heimakomnar
og gægðust forvitnislega niður í káetuna.
Hvernig var það annars, var hann bú-
inn að hugsa málið, ætlaði hann að borga
þessum sex skildingum meira?
Þá mógðast skipstjórinn og verður
stuttur í spuna. Hann gengur aftur þilfar-
1*