Nýjar kvöldvökur - 01.01.1937, Side 21

SAGAN UM SNÚNA KERTIÐ
15
ókunni aðdáandi var Kara, sem hafði
lagt drögin að morði þessu fullum þrem
mánuðum áður. Það var hann, sem sendi
mér Browning-marghleypuna, vel vitandi,
að ég hafði aldrei notað slíkt vopn og
myndi þess vegna fara gætilega með það.
Auðvitað hefði ég vel getað stungið marg-
hleypunni í skáp eða skúffu afsíðis, svo
að þessi vel hugsaða áætlun Kara hefði
orðið að engu.
En Kara var ekki einn þeirra, sem
hætta í miðju kafi, heldur fylgdi fastri
áætlun. Þremur vikum eftir að ég hafði
fengið marghleypuna, var gerð klaufaleg
innbrotstilraun hjá mér eina nóttina.
Klaufalegur viðvaningshátturinn vakti
þegar eftirtekt mína, af því að þjófurinn
gerði svo ákaflega mikinn hávaða og hljóp
svo á burt undireins er hann hafði gert
þessa tilraun, án þess að gera nokkuð
annað tjón en að brjóta rúðu í borðstof-
unni minni. Auðvitað datt mér í hug, að
þessháttar tilræði gætu endurtekið sig,
þar eð hús mitt stóð í útjaðri þorpsins.
Það var því mjög eðlilegt, að ég tæki
fram marghleypuna og hefði hana ein-
hvers staðar við hendina. Til þess að kom-
ast að þessu með fullri vissu, kom Kara í
heimsókn til mín daginn' eftir og fékk þá
að heyra alla söguna um þessa innbrots-
tilraun.
Hann nefndi ekki skammbyssu einu orði,
•en ég minnist þess nú, þótt ég hefði verið
búinn að gleyma því á sínum tíma, að ég
drap á það við hann, að ég hefði snoturt
og handhægt vopn í fórum mínum. Hér
um bil hálfum mánuði seinna var gerð
önnur innbrotstilraun. Ég segi tilraun, en
ég held nú eins og áður, að það hafi alls
ekki verið gert í fullri alvöru. Þessar á-
rásir voru gerðar í því skyni, að koma
því til leiðar, að ég hefði marghleypuna
við hendina.
Og enn á ný kom Kara í heimsókn dag-
-inn eftir innbrotið, og ég hefi að líkindum
aftur — þó að ég muni það alls ekki með
vissu — sagt honum frá því, sem skeði
nóttina áður. Það er a. m. k. ólíklegt, að
ég hafi ekkert á það minnzt, þar sem við
hjónin og vinnufólkið höfðum rætt all-
mikið um málið.
Svo kom hótunarbréfið og Kara var þá
sjálfur viðstaddur. Meðan Kara var hjá
okkur þetta minnisstæða morðkvöld, gekk
ég út sem snöggvast, til að líta eftir bíl-
stjóra hans. Kara var þá í fáeinar mínút-
ur einn i'nni hjá konu minni og fann sér
þá eithvert tilefni til að skreppa inn í
vinnustofu mína. Þá hlóð hann marg-
hleypuna og lét eitt skot í skothólfið og
treysti á það, að ég myndi ekki hleypa af,
fyrr en ég hefði miðað á andstæðing
minn. Hér hleypti hann þó á tæpasta
vaðið, því að áður en hann sendi mér
vopnið, hafði hann látið gera gikkinn svo
lausan og liðugan, að hann hleypti af við
minnstu snertingu; en eins og þér vitið,
var marghleypan sjálfvirk, þannig, að
hvert skot hlóð og hleypti af því næsta
o. s. frv. Það var því ekki ólíklegt, að
hrein tilviljun hefði getað kollvarpað allrl
hans áætlun — og ef til vill sjálfum mér
líka.
Yður er öllum kunnugt um, hvað skeði
kvöld þetta.“
Lexman hélt svo áfram að segja frá
réttarhöldunum og dómunum, drap laus-
lega á líf það, er hann hafði orðið að
reyna þangað til morguninn sæla á Dart-
moor.
„Kara var kunnugt um, að búið var að
sanna sakleysi mitt, en hatur hans og of-
sóknaræði var svo óslökkvandi sökum
þess, að ég átti það, sem hann hafði á-
girnzt — en sóttist samt ekki framar eftir,
hafið það hugfast —; hann sá því í hendi
sér, að kvalir þær og þjáningar, sem hann
hafði ætlað mér og elsku konunni minni,
myndu fá skjótan enda. Hann hafði því
meðal annars þegar áformað og komið í