Nýjar kvöldvökur - 01.01.1937, Qupperneq 32

26
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
bergi sínu, og fylgdi mér upp. Ég hafði
búið mig undir að losa mig við þjóninn,
því að ég hafði alveg sérstaka ástæðu til
að óska þess, að lögreglan skyldi ekki
kalla hann til yfirheyrslu sem vitni í
þessu máli. Á venjulegt bréfspjald hafði
ég skrifað númer það, er hann bar í Dart-
moor, og bætt við þessum orðum: ,Ég
þekki þig. Farðu burt héðan, fljótt!'
Er hann sneri sér við til að ganga á
undan mér upp stigann, fleygði ég um-
slaginu með spjaldinu í á borð í forstof-
unni. í innri vasa mínum, eins nærri lík-
amanum og hægt var, hafði ég bæði kert-
in. Og ég hafði þegar afráðið hvernig ég
skyldi nota þau. Þjónninn fylgdi mér inn
í herbergi Kara, og enn einu sinni var ég
í návist þess manns, er drepið hafði stúlk-
una mína og máð út fyrir mér alla fegurð
lífs míns.“ —
Það var dauðaþögn í salnum, er hann
þagnaði sem snöggvast. T. X. hallaði séi
aftur á bak í stólnum með hökuna niður
á bringu og handleggina krosslagða .og
horfði fast á hinn. Yfirlögreglustjórinn
sat brúnaþungur og með herptan munn-
inn, strauk yfirskegg sitt og horfði á
ræðumann undan hvössum, loðnum brún-
um. Franski lögreglumaðurinn sat með
hendurnar djúpt niðri í vösunum, hallaði
undir flatt og gleypti hvert orð með á-
kefð. Hinn gulbleiki Rússi með steingerv-
ingsandlitið hefði vel getað verð útskorin
fílabeinsmynd. O’Grady, Ameríkumaður-
inn, með slokknaðan vindil á milli tann-
anna, flutti sig óþolinmóðlega til í stóln-
um við hverja þögn, eins og hann ætlaði
að ýta undir og flýta fyrir endanlegri úr-
lausn málsins.
Svo hélt John Lexman áfram:
„Hann fór út úr rúminu og kom á móti
mér fram á gólfið, er ég lokaði hurðinni á
eftir mér.
,0, Mr. Gathercole/ sagði hann í silki-
mjúkum róm og rétti út hendina.
Ég sagði ekkert. Ég starði aðeins á
hann með einskonar grimmúðugan fögn-
uð í hjarta mínu, er ég aldrei áður hefi
fundið til á æfi minni.
Svo las hann allt í einu allan sannleik-
ann í augum mínum og teygði út hendina
eftir talsímanum.
En í sama vetfangi hljóp ég á hann.
Hann var eins og barn í höndum mínum.
Öll sú kvöl og kvíði, er hann hafði valdið
mér, allar þær þjáningar og kuldi langa
daga og dimmar nætur, höfðu stælt mig
og hert. Ég hafði komið til Lundúna út-
búinn með gervi-arm, en nú hristi ég
hann af mér. Það var aðeins þunnur tré-
hólkur, er ég hafði látið gera mér í París.
Ég fleygði Kara aftur á bak í rúmið og
hálf lá ofan á honum.
,Kara,‘ sagði ég, ,nú áttu að deyja, en
þó miskunnsamari dauða heldur en konan
mín.‘
Hann reyndi að tala. Hann veifaði
mjúkum höndunum tryllingslega út í
loftið, en ég lá á öðrum handleggnum og
hélt hinum föstum.
Ég hvíslaði í eyra hans: Enginn mun
vita hver drap þig, Kara, mundu það! Ég
er alveg skotfrí, og þú munt verða mið-
depill glæsilegs leyndarmáls. Öll bréf þín
munu verða lesin, allur lífsferill þinn
rannsakaður, og heimurinn mun fá að
kynnast þér — eins og þú ert!
Ég sleppti handlegg hans sem allra
snöggvast til að ná í hnífinn og reka hann
í hann. Ég held að hann hafi dáið á sama
augnabliki", sagði John Lexman blátt á-
fram.
„Ég lét hann liggja, þar sem hann var,
og gekk fram að dyrunum. Ég hafði ekki
langan tíma til umsvifa. Ég tók kertin úr
vasa mínum. Þau voru orðin lin af lík-
amshitanum.
Ég lyfti upp stálslánni á hurðinni og
skorðaði hana með minna kertinu þannig,
að neðri endi þess hvíldi á mið-lykkjunni,