Nýjar kvöldvökur - 01.01.1937, Page 33

SAGAN UM SNÚNA KERTIÐ
27
en hinn skorðaðist upp undir slána. Ég
vissi, að hitinn í herberginu mundi fljótt
lina kertið svo, að sláin hlyti að falla nið-
ur eftir skamma stund.
Ég var líka við því búinn að nota sím-
ann við rúmið, þó að ég vissi eigi hvert
hann lá. Pappírshnífurinn á borðinu gaf
mér hugmyndina. Ég lét hann vega salt
yfir silfur-vindlingahylki, svo að annar
endinn ýtti undir síma-viðtækið. Undir
hinn endann skorðaði ég hitt kertið, sem
ég hafði tálgað mátulega langt, og ofan á
þann enda hnífsins lagði ég þær tvær
einu bækur, sem ég fann í hei’berginu, og
til allrar hamingju voru þær báðar þung-
ar. —
Ég hafði enga vissu fyrir því, hve langt
myndi líða, þangað til kertið bognaði af
hitanum, svo að bækurnar þrýstu niður
hnífsendanum og þeyttu viðtækinu af
klónni. Ég var að vona, að Fisher hefði
séð aðvörun mína og væri farinn. En þeg-
ar ég opnaði hurðina gætilega, heyrði ég
fótatak hans niðri í forstofunni. Það var
því ekki um annað að gera en leika leik-
inn á enda.
Ég sneri mér við og létzt tala við Kara.
Það var hræðilegt, en þó var eitthvað við
það, sem vakti í mér skringilega gaman-
semi, svo að mig langaði til að hlæja og
hlæja og hlæja!
Ég heyrði þjóninn koma upp stigann og
lokaði hurðinni gætilega. Hve lengí
myndi nú líða, þangað til kertið bognaði?
Til þess að fullkomna sannanirnar fyr-
ir fjarveru minni ásetti ég mér að halda
Fisher uppi á tali, og það var þeim mun
auðveldara, sem hann virtist enn eigi hafa
tekið eftir umslaginu, sem ég hafði skilið
eftir á borðinu niðri. Ég þurfti ekki lengi
að bíða, því allt í einu heyrði ég stálslána
smella ofan í hespurnar. Við herbergishit-
ann hafði kertið bognað, fyrr en ég hafði
búizt við. Ég spurði Fisher, hvaða hljóð
þetta væri, og hann skýrði mér frá því.
Ég gekk svo ofan stigann og var síspjall-
andi. Ég náði í bíl á Sloan Square og ók
til íbúðar minnar. Undir frakkanum var
ég að nokkru leyti í kvöldbúningi.
Tíu mínútum eftir að ég kom heim í
íbúð mína, kom ég út aftur á götuna, sem
skegglaus maður, er eigi var hægt að
greina frá öllum þeim þúsundum, sem
voru á gangi umhverfis hinar stóru söng-
hallir. Frá Victoríu-stræti ók ég beina
leið til Scotland Yard. Það var hvorki
meira né minna en sérkennileg tilviljun,
að hitt kertið skyldi bogna, rétt á meðan
ég var að tala við yður, og hringingin
heyrast í sömu skrifstofunni, og ég var
staddur í.
Ég segi yður alveg satt, að mig grunaði
ekki, hvaða hringing þetta væri, fyrr en
Mansus sagði til.
Þetta er þá saga mín, herrar mínir!“
Hann sveiflaði út höndunum.
„Þér getið gert við mig, hvað sem þér
viljið. Kara var morðingi, litaður hundr-
uðum sinnum í saklausu blóði. Ég hefi
framkvæmt allt það, er ég hafði ásett mér
— það eitt og ekki meira — og ekki held-
ur minna. Ég hafði hugsað mér að fara
til Ameríku, en því meir sem burtfarar-
tíminn nálgaðist, því meir lifandi urðu
allar endurminningarnar um þær mörgu
áætlanir, sem hún og ég höfðum rætt og
bollalagt, stúlkan mín.... veslings þraut-
pínda stúlkan mín!“
Hann sat við litla borðið, með hend-
urnar harðhnýttar fyrir framan sig, og
andlit hans var fölt og með djúpum drátt-
• um.
„Og þetta eru sögulokin!“ mælti hann
allt í einu og brosti út í annað munnvikið.
„Ekki alveg!“
T. X. sneri sér snöggt við og greip and-
ann á lofti. Það var Belinda Mary, sem
talaði.
„Ég get bætt dálitlu við söguna,“ mælti
hún.
4*