Nýjar kvöldvökur - 01.01.1937, Síða 34

28
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
En hve hún var dásamlega fögur og
sjálfstæð, hugsaði T. X. með sér, enda
hugsaði T. X. heldur aldrei neitt annað
um hana, en að hún væri „dásamleg" á
einn eða annan hátt.
„Mestöll saga yðar er sönn og rétt, Mr.
Lexman,“ sagði þessi furðulega stúlka, án
þess að skeyta um öll hin undrandi augu,
er á hana störðu, „en Kara blekkti yður
þó í einu tilliti."
„Hvað eigið þér við?“ spurði John Lex-
man og skjögraði á fætur.
í stað þess að svara, gekk hún að dyr-
unum með sirztjöldunum fyrir og dró
þau frá. Það varð ofurlítil bið, sem virtist
vera heil eilífð, og þá kom inn um dyrnar
ung kona, grannvaxin, alvarleg og fögur.
„Guð minn góður!“ hvíslaði T.X. „Grace
Lexman!“
XXIII. KAPÍTULI.
Þeir gengu allir út og skildu þau tvö
alein eftir, tvær manneskjur, sem á þessu
augnabliki höfðu fundið himnaríki á jör-ð,
og þó að það að vísu sé ekki utan við það,
sem maður getur náð, er það samt afar
sjaldgæft að ná því. — Belinda Mary
hafði ákafa áheyrendur, er þyrptust utan
um hana.
„Auðvitað dó hún ekki,“ sagði hún
háðslega. „Kara lék á strengi óttans hjp
honum allan tímann. Hann gekk jafnvel
aldrei jafn nærri lífi hennar, og Mr. Lex-
man óttaðist. Hann sagði Mrs. Lexman að
maðurinn hennar væri dáinn, alveg eins
og hann sagði John Lexman að hún væri
dáin. Það sem skeði var það, að hann
flutti hana aftur til Englands —“
„Hverja?“ spurði T. X. tortryggnislega.
„Grace Lexman," svaraði stúlkan og
brosti. „Þú heldur auðvitað að það hafi
verið ógerningur, en er þú athugar, að
hann átti lystisnekkju, og að hann gat far-
ið frá hvaða höfn sem hann vildi og í bíl
heim til sín í Cadogan Square, og að hann
gat farið með hana beint ofan í kjallar-
ann, án þess að ónáða heimilisfólkið, þá
skilurðu, að einustu vandkvæðin voru í
því fólgin að koma henni í land. Ég fann
hana í neðri kjallaranum.“
„Þér funduð hana niðri í kjallaranum?“
spurði yfirlögreglustjórinn valdsmanns-
lega og hissa.
Stúlkan kinnkaði kolli.
„Ég fann hana og hundinn — þér heyrð-
uð hvernig Kara hræddi hana — og ég
drap hundinn með eigin höndum,“ bætti
hún við dálítið hreykin, en svo fór hroll-
ur um hana. „Það var agalega andstyggi-
legt,“ játaði hún.
„Og hún hefir verið hjá þér síðan, allan
þennan tíma, og þú hefir ekkei’t sagt?“
spurði T. X. vantrúaður.
Belinda Mary kinnkaði kolli.
„Og það var þess vegna, sem ég mátti
ekki vita, hvar þú áttir heima?“
Hún kinnkaði aftur kolli.
„Sjáið þið til, hún var mjög veik,“
mælti hún, „og ég varð að stunda hana,
og auðvitað vissi ég, að það var Lexman,
sem drap Kara, og ég gat ekki sagt þér
frá henni, án þess að koma upp um hann.
Svo þegar Mr. Lexman ásetti sér að segja
sögu sína, taldi ég réttast að fylla upp í
eyðurnar og bæta við hinni miklu úrlausn
málsins."
Mennirnir litu hver á annan.
„Hvað eigum við nú að gera viðvíkj-
andi Lexman?“ spurði yfirlögreglustjór-
inn. „Og m. a., T. X., hvernig passar þetta
allt saman inn í kramið hjá yður?“
„Ljómandi vel,“ svaraði T. X. rólega.
„Auðvitað var maðurinn, sem myrti
Kara, sami maðurinn og sá, sem kynntur
var undir nafni Gathercoles, og jafn auð-
vitað gat það ekki verið Gathercole, þó
að hann — að því er séð varð — hefði
misst vinstri handlegginn.“