Nýjar kvöldvökur - 01.01.1937, Síða 40

34
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
urinn sá, að hann stakk þá ,Tidens Tegn'1)
í vasa sinn. Rétt við dyrnar sneri hann
sér við og leit snöggt út yfir salinn. Jú —
allir voru að verki. Allt var í góðu gengi
-—• hann gat svo sem unnað sjálfum sér
hálfrar stundar hvíldar við reyk og dag-
blað.
Hurðin féll í að baki honum.
Ungfrú Lund. sneri sér snöggt við:
„Meinarðu það sem þú sagðir áðan?“
Ruth Lange svaraði án þess að líta upp:
„Auðvitað. Hversvegna ætti ég að sitja
hér og blaðra og segja þessháttar sem ég
meina ekki?“
Frú Ebbesen greip fram í:
„Þér meinið þá virkilega---------■“
Ruth Lange leit snöggt á hana, svo hélt
hún áfram starfi sínu án þess að svara.
„Ruth, meinarðu virkilega--------þú get-
ur ekki meinað —“.
„Jú, Aggí, ég meina það, að ég er sam-
mála unga forstjóranum.“
„En hvað þú ert andstyggileg,“ stundi
Aggí Lund upp. „Að þú skulir hafa hja^ta
til að segja annað eins.“
„Góða Aggí!“ Ruth hætti verki sínu og
lagði hendurnar í fang sér. „Þú getur
ekki sagt að ég sé andstyggileg, þó að ég
málefnislega sé sammála unga forstjór-
ánum. Það er leiðinlegt að það skuli hitta
þig að þessu sinni, en ég get þó ekki þess-
vegna skipt um skoðun!“
„Hvað eruð þið að rökræða?“ Jókkum-
sen aðstoðarritari kom slangrandi að.
„Kemur yður ekkert við Jókkum,“ sagði
Ruth blíðlega. „Farið þér bara aftur að
sulla með stimpilblekið!“
„Skrifstofustjórinn!!“ sagði Andersen
bókhaldari.
„Hefði skrifstofustjórinn verið á leið-
inni þá hefði það víst ekki verið þér, sem
J) Stærsta og útbreiddasta dagblað í Noregi.
Þýö.
sögðuð til um það, Andersen góður,“ sagði
Ruth og brosti elskulega.
„So-o —, hversvegna ekki?“ hreytti An-
dersen út úr sér.
’ „Þarf ég nú að útlista það? Gerir ekki
skynsemi yðar og samvizka yður aðvart
um það? Andersen minn góður, sjáið nú
að yður með allri hreinskilni og hugsið
til þess, hvað þér eruð ætíð hamingju-
samur, þegar skrifstofustjórinn stendur
okkur að einhverju smárabbi í vinnutím-
anum!“
„En að þér skulið geta fengið yður til
þess ’arna,“ sagði frú Ebbesen.
Andersen sneri aftur til vélar sinnar.
Ruth Lange hafði hitt vel — ansans ári
vel! Væri hann fyllilega hreinskilinn við
sjálfan sig, varð hann að kannast við að
glappaskot annarra og óþægindi þau og
angur er þeim fylgdi, voru ánægja hans og
yndi — og ekki var hann af því tagi, sem
gerði sér það að samvizkusök, þótt hann
træði einhvern undir á leiðinni að marki.
En það var bannsett að einmitt Ruth
Lange skyldi hafa komizt að þessu, því
að markið — það var að einhverju leyti
líka Ruth Lange. En að lokinni þessari
elskulegu smáskotahríð lézt Ruth Lange
ekki sjá Andersen frekar en loftið tómt.
Hún sneri sér að Aggí og hélt áfram þar
sem hún hætti, er Jókkum kom og trufl-
aði þær.
„En hver veit nema ungi íorstjórinn
hafi skipt um skoðun? Hversvegna ferðu
ekki til hans og spyrð hann undir eins,
svo að þú þurfir ekki að bíða með ótta
og kvíða.“
„Ja — ú —, en ég hafði eiginlega hugs-
að mér að bíða með það þangað til hátíð-
in væri um garð gengin. Því ef hann seg-
ir nei, þá verð ég svo leið að ég hefi enga
skemmtun af henni, en ég hefi ásett mér
það að ég skuli skemmta mér vel og ræki-
lega. Það er sannarlega ekki svo oft, sem
við höldum hátíð hérna,“ sagði Aggí.