Nýjar kvöldvökur - 01.01.1937, Side 44

38
NtJAR KVÖLDVÖKUR
margar af því tagi. Og þær standa svo
hátt yfir okkur á alla vegu að það var
nærri því hneykslanlegt af mér að kalla
okkur verkakonur. Ef í harðbakkann slær
mætti ef til vill kalla okkur starfandi
stúlkur.“
Nú færðist ró yfir hópinn.
„Starfandi stúlkur hljómar óneitanlega
betur,“ sagði litla ungfrú Hansen fliss-
andi. „Áfram!“
„Já, ég á við, að við--------segjum þá
starfandi stúlkur — megum ekki líta of
stórum augum á okkur sjálfar. Auðvitað
erum við á margan hátt jafnsnjallar stétt-
arbræðrum vorum og ef til vill liðlega
það. Ég held að við séum iðnari og tölu-
vert skylduræknari. Þó að við einstöku
sinnum spjöllum dálítið saman, þá tökum
við samt aldrei dagblað og tvo—þrjá vind-
linga og smjúgum út í snyrtiherbergið og
hímum þar tvær eilífðir, og við förum
* heldur ekki út í borgina í allskonar
skringilegum erindagerðum mitt í starfs-
tímanum, og við sitjum ekki fram yfir
tímann í litlaskatts-hléinu. Eða gerum við
það kannske? Já, ég er auðvitað ekki að
tala um Tit Bull —- —“
„Nei, sú er góð! “
„Fyrirgefðu, Tit! Mér þykir jafn vænt
um þig fyrir því, og það þykir skrifstofu-
stjóranum líka. Þitt hlutverk er að lýsa í
kringum þig með glaða smettinu þínu og
trufla starfsfrið herranna báðumegin göt-
unnar-------. Svo eru einstaka konur sem
eru svo duglegar að þær komast í ábyrgð-
arstöður og fá góð laun, eins og t. d. frú
Ebbesen. Og það er auðvitað alls eigi of
mikið. Ef frú Ebbesen hefði ekki gift sig,
hefði hún átt að geta orðið skrifstofu-
stjóri, og ég er alveg viss um að hún hefði
orðið duglegri heldur en sá sem við höf-
um núna — og að minnsta kosti myndi
hún ekki hafa slórað heilan klukkutíma
þar sem þú veizt með dagblöð og vind-
linga, og ég er hárviss um að hún myndi
hafa uppgötvað daðrið í Tit þvert yfir
götuna.“
„Gárunginn þinn!“ sagði Tit, og Ruth
hló.
„Bravó!“ sögðu hinar, og frú Ebbesen
roðnaði lítillátlega.
„En“, bætti Rut við, og varð allt í einu
vígamannleg á svipinn, „svo gifti frú
Ebbesen sig — og þar eð herra Ebbesen
hefir mjög góða opinbera stöðu í bæjar-
ins þjónustu, þá hefði frú Ebbesen átt að
segja upp sinni stöðu-------.“
Frú Ebbesen spratt á fætur í rauðgló-
andi bræði, og Aggí reif sig lausa úr
verndararmi Tit Bull og hrópaði:
„Nei, nú ertu of andstyggileg.“
„Gerið svo vel að setjast aftur,“ sagðí
Ruth og var eins róleg og þaulæfður kosn-
ingasmali.
Frú Ebbesen og Aggí settust ósjálfrátt.
niður aftur, og Ruth hélt áfram:
„Því ef að frú Ebbesen hefði sagt upp,
þá hefði unnusti Aggí fengið hennar
stöðu og svo há laun að Aggí hefði getað
hætt á skrifstofunni og gifzt honum. Ung-
frú Hansen fengi þá stöðuna sem Aggí
hefir, og einhver atvinnulaus ræfill fengi
svo stöðu ungfrú Hansens.“
„0-0,“ sagði Aggí og ungfrú Hansen
líka, en frú Ebbesen sagði ekkert heil-
langa stund.
Loksins kom það:
„Við eigum engin börn og---------.“
„Þá ættuð þið að eignast eitt,“ sagði
Ruth fljótmælt.
„Þér skuluð aldrei koma mér til að
sleppa stöðu minni,“ þrumaði frú Ebbe-
sen bálreið. „Það megið þér ekki láta yð-
ur detta í hug. — Og eins og þér sögðuð
sjálfar í gær, þetta ákvæði nær ekki til
liðna tímans.“
„Nei, því miður,“ sagði Ruth.
Frú Ebbesen stóð upp.
„Það er bezt að ég fari. Ég hefi ekkert
hér að gera. Þið eruð allar á móti mér!“