Nýjar kvöldvökur - 01.01.1937, Síða 47

STARFANDI STULKUR
41
fyrir í gær, og skrifstofustjórinn leit til
hennar ávítunaraugum yfir gleraugun.
En Andersen iðaði í skinninu af ánægju
yfir því, að skrifstofustjórinn skyldi hafa
tekið eftir því að hún væri of sein. Ruth
Lange var í rauninni ekki neitt eftirsókn-
arverð, afundin og kaldhæðin altaf öðru
hvoru. Eins og t. d. í gær. Það voru sem
betur fór aðrar ungar dömur í borginni.
Og Andersen rifjaði upp fyrir sér með
sæluþrungnum hrolli litlu höndina sem
hafði þrýst hendi hans og rödd fulla af
aðdáun sem sagði: Drottinn minn dýri,
hvað þér hljótið að vera duglegur. Ég
hef heyrt að þessar vélar séu svo agalega
vandasamar. En Andersen hafði ráð á að
vera yfirlætislegur og drjúgur. O, nei,
það er ekki nefnandi, sagði hann, og þá
gat hún sjálf skilið að þetta með vélina
voru smámunir einir á móts við allt hitt
sem hann kunni. Hann skyldi svei mér
bjóða henni aftur með sér á Bíó eitthvert
kvöldið.
En hann var feginn því að daman sem
sat fyrir framan þau og sneri sér við þeg-
ar hann var að tala, var Tit Bull og ekki
Ruth Lange, því hugsa sér ef hún hefði
t. d. heyrt um „mínar glæsilegu horfur í
firmanu.“ —- —
Tíminn sníglaðist áfram til hádegis. í
lúnsj-fríinu fór frú Ebbesen út í bæ ■—
sennilega til þess að komast hjá því að
tala við hinar — og Ruth og Aggí héldu
sig tvær saman.
„Heyrðu, ég hefi verið að hugsa um
það, og ég er þér svo alveg sammála,“
sagði Aggí. „Svona eins og þú útlistaðir
það í gær, þá hefirðu svo eilíflega rétt
fyrir þér. Þegar ég hugsa til þess að frú
Ebbesen — —. O, ég gæti grenjað af
reiði!“
„En hvað ætlið þið nú að gera?“
„Gifta okkur,“ sagði Aggí ákveðin. „Ef
Friðrik vill það.“
„Mér þykir þú sveimér hugrökk,“ sagði
Ruth með aðdáun. „Það þarf svo mikla
djörfung til að gifta sig upp á launakjör-
in hans, að mig dauðlangar til að hrópa
húrra fyrir ykkur.“
„Enginn skal hafa það að segja að ég
standi öðrum í vegi,“ sagði Aggí borgin-
mannlega og gleymdi alveg að hún hefði
gert það fúslega ef um það hefði verið að
ræða: „Ég verð út allan mánuðinn svo að
ég nái í afmælishátíðina. Hana vil ég hafa
í ofanálag.“
Ruth andvarpaði. „Hátíðin! Æ, mér
finnst allt þetta hátíðaglamur þeirra al-
veg tilgangslaust. — Hefðu þeir eitthvað
viljað fyrir okkur gera í tilefni þessa
verzlunarafmælis, þá hefðu þeir getað
gefið hverri okkar t. d. hundrað krónur,
og við verið þeim þakklátar allar saman
og sungið lof og prís.“
„Það hefði sannarlega orðið dýrt, við
sem erum svo margar,“ sagði Aggí þegn-
samlega. „Og þú veizt líka, að það getur
orðið agalega skemmtilegt að vera með í
einhverju sem nokkuð kveður að. Ég hef
satt að segja aldrei sett minn fót á gljá-
andi gólf Spegilsalsins, svo að ég hlakka
til þess, alveg stjórnlaust.“
Ruth hélt áfram hugleiðingum sínum.
I staðinn fyrir að fá hundrað krónur
verðum við að punga út með hundrað
krónur.“
„En góða bezta--------.“
„Elsku barn Grand toilette.') Ég til
dæmis á engan samkvæmiskjól. Ekki
snefil af neinu -sem ég get dubbað upp
einu sinni, svo að ég verð annaðhvort að
skrifa heim og biðja mér hjálpar — og
það geri ég ekki — eða kaupa kjól með
afborgun — það má skipta upphæðinni —
og það geri ég heldur ekki, svo að ég get
ekki skilið, hvernig ég ætti að geta farið.
Ég hafði ekki einu sinni fyrir „Strætó“-
miða í morgun.“
’) Stórfínn samkvæmisbúningur. Þýð.
6
L