Nýjar kvöldvökur - 01.01.1937, Qupperneq 48

42
NÝJAR KVÖLDYÖKUR
„Og samt tekurðu á móti gestum og
skreytir með páskaliljum á fjörutíu aura
stykkið!“
„Ýktu dálítið meira! Þrjátíu. Ég fékk
þær fyrir þrjátíu.“
„Þú hafðir páskaliljur eins og til heill-
ar miðdegisverðar-veizlu,“ sagði Aggí í
ásökunarróm. „Já, í dag ferðu heim með
mér og borðar með mér miðdegisverð.“
„Þakka þér fyrir, en ég er ekki laus. Ég
fer út með góðvininum Andersen."
Aggí hló. „Nei, þakka þér fyrir, þessu
gleypi ég ekki við.“
„Nei annars, í alvöru, ég ætla heim og
borða upp allt smurða brauðið sem var
eftir í gærkvöld, og ég ætla að hugsa heil-
mikið um framtíðina og skapa eitthvað
„úr engu og óhentugu efni.“ Það er að
segja að ég finn samt ef til vill eitthvað
til að búa mér kjól úr.“
„Starfandi stúlkur, klukkan er hálf-
eitt.“ hrópaði ungfrú Nickelsen úr skjala-
deildinni og þóttist vera agalega fyndin.
„Ennþá hálfur fjórði klukkutími eftir,“
sagði Aggí og andvarpaði þungan.
„Það er engin starfsgleði í þér barnið
mitt,“ sagði Ruth móðurlega.
„Starfsgleði!“ Ungfrú Vang úr farm-
bréfadeildinni greip orðið á lofti um leið
og hún gekk fram hjá. „Það getur þó lík-
lega enginn fundið til starfsgleði við svo
leiðinlegt starf og tilbreytingarlaust og
það sem við höfum.“
„O, seisei, jú,“ sagði Ruth. „Allt starf
getur verið skemmtilegt. Gerið hrossa-
kaup við forlögin og segið t. d.: Ef ég
klára þetta og þetta á þessum og þessum
tíma, þá vinn ég í happdrættinu eða mér
verður boðið í leikhúsið í kvöld — eða
ég fæ bréf frá þessum og þessum o. s. frv.“
„Gerið þér þetta sjálf?“
„Ég? Nei, ég geri það auðvitað ekki,“
sagði Ruth og hæddist að sjálfri sér. „Haf-
ið þér ekki ®tekið eftir því, hvað ég er
dugleg að tala og ráða öðrum til að gera
allt það, sem ég geri ekki sjálf? Þér haf-
ið líklega heyrt, hve það er auðvelt að
uppala annarra börn!“
„Þér eruð sveimér skrítin,“ sagði ung-
frú Vang.
„Betri en orðrómurinn,“ sagði Aggí og
stakk höndinni undir handlegginn á Ruth
og dró hana með sér.
„Hamingjan góða, fer ljótt orð af
henni?“ hvíslaði litla ungfrú Hansen —
sem var tiltölulega ný á skrifstofunni —
forvitnislega. „Hugsa sér, það hafði ég
ekki hugmynd um.“
Ungfrú Vang virti hana fyrir sér frá
hvirfli til ilja.
„Drottinn minn dýri, hvað þér eruð
heimskar,“ sagði hún blátt áfram.
Ungfrú Hansen labbaði sneypuleg á
eftir henni.
Iss, hvað þær voru andstyggilega montn-
ar allar saman. Og ómögulegt að átta
sig á þeim að minnsta kosti — og ekki gat
hún vitað hvenær Ruth Lange talaði í
háði eða alvöru.
— — — Frh.
Benedict Carfzov
í Leipzig, sem uppi var 1595—1666, var
einn voðalegasti galdradómari í Þýzka-
landi á galdrabrennuöldinni. Hann dæmdi
20000 galdramenn til dauða. Að öðru leyti
var hann vandaður maður og trúaður
mjög. Hann las biblíuna 53 sinnum
spjaldanna á milli, og var til altaris í
hverjum mánuði.
(Tekið úr óprentuðu riti eftir Ólaf Da-
víðsson: Um galdur og galdramál á ís-
landi).