Nýjar kvöldvökur - 01.01.1947, Blaðsíða 20

6
MANDA-STRANDIÐ Á DJÚPAVOGI 1887 O. FL.
N. Kv;
og jafnskjótt sem skipið tók niðri, brotnaði
það og inn lé 11 kolblár sjór. Særokið var
svo mi'kið, að í mestu hviðunum tók það
yí'ir tangann, og illmögulegt var að hafast
nokkuð að. Var fljótt brugðið við, og komu
allir liðfærir rnenn úr kauptúninu á vett-
vang til að bjarga skipshöfninni; var gild-
um kaðli komið í land frá skipinú, og tókst
von bráðar að ná skishöfninni á land, án
þess að nokkurt slys yrði, en sumir menn-
irnir voru mjög þjakaðir. Þeir munu alls
hafa verið sjö, því að skipið var nokkuð
sórt, líklega á annað hundrað smálestir. —
Papósskipið Anna slitnaði einnig upp, en
svo giftusamlega tók-st skipverjum að bjarga
skipi og farmi, að undrurn sætti. Þeir komu
fyrir fullrifuðu stórsegli og fokku og sigldu
í rokinu út úr sundinu á milli skerjanna,
eftir mekjum, sem þá voru og eru enn, upp
voginn og í sandinn fyrir botni vogsins; lág-
sjávað var, og eftir það, er veðrimi slotaði,
var skipinu náð á flot aftur óskemmdu.
Eigandi Papósverzlunar, Jörgen Johnsen,
vildi láta gera skipið að strandi, en dóm-
kvaddir skoðunarmenn töldu það óskemmt.
Verður síðar í þætti þessum fleira skráð um
skip þetta.
Jafnskjótt sem veðrið lægði, var liafizt
handa að bjarga farmi strandaða skipsins.
Hraðboði var sendur til sýslumannsins á
Eskifirði, sem þá var Jón Jóhnsen, en björg-
un fór fram undir umsjón hreppstjórans í
Geithellnahreppi, Jóns Jónssonar í Borgar-
garði við Djúpavog, föður Lúðvíks Jónsson-
ar trésmiðs.Var skipið mjög brotið og fullt
af sjó. Farmurinn var venjuleg verzlunar-
vara, konnvara og ýrniss konar innanbúðar-
varningur, og ekki skorti vínföngin, því að
án þeirra Eannst mönnum lífið dauft í þá
daga. Rúg,grjón og baunir var vant að flytja
laust í segfskipunum og venj'ulegast haft
undir í farrúmi.Mánærrigeta.hveerfitthef-
ur verið að koma því á land,en þónáðist það
að miklu leyti: \oru segl breidd undir, svo
að sjórinn gæti runnið úr því. Rúgmjölið
var aftur á móti ekki mjög sjóvbtt; að vísu
var bleytuskán yzt í pokunum, en innan
undir henni var mjölið þurrt og óskemmt.
Kaffi, sykur og margt annað var alveg
ónýtt. Reiði skipsins, að stögum undan-
skildum, og rár og beitiásar voru losaðir af
skipinu. — Jafnskjótt sem sýslutnaður frétti
um strandið, auglýsti hann uppboð, og fór
það fram rúmri viiku síðar. Menn úr þrem
syðstu hreppum sýslunnar, þ. e. Geithellna-,
Béruness- og Breiðdals-hreppi, sóttu upp-
boðið og fjöLmenntu mjög. Sjóvotu korn-
vörurnar, rúgur, grjón og baunir, voru
seldar í tunnutali, en mældar í hálftunnu-
máli, eins og gert var áður en lögboðið var
að selja kornvörur og salt eftir vigt. Byrjað
var á að selja eina og tvær tunnur af rúgi í
einu, en síðan fi.mm tunnur, og var það
gert til að flýita sölunni. Mikið af þeini vör-
um, sem minnst voru skemmdar, keypti
0rum & Wulff, t. d. víniföng öll, mikið af
rúgmjölinu, mestöll seglin og ýmsan annan
varning. Nóg var þar af brennivíni og marg-
ir kátir karlar, enda kostaði brennivínsflask-
an þá ekki nema 60 aura. Þó voru engar ill-
deilur þann dag, þótt margir væru góðglað-
ir. Lítið var boðið í sjóvotu kornvöruna,
enda reyndist hún lítt nothæf til manneldis.
Heldur fannst mönnum verða vanltöld á
tóbaksvörunni, og tjáði ekki að fást um það-
Greinargóður og sannorður maður sagði
mér nokkrum árurn síðar, að hann hefði
reikað þar fram með sjónum með kunn-
ingja sínum. Neðst á grasbletti nokkrum
ofan við klappirnar rak hann augun í ofur-
litla þanghrúgu, og þegar liann spyrnti fæti
við henni, kom þar í ljós fimm punda biti
af munntóbaki. Um það leyti, er uppboð-
inu var slitið, átti hann aftur leið um sömu
stöðvar, en ]rá var tóbakið horfið. — Skips-
flakið keypti Stefán Guðmundsson verzl-
unarstjóri, og var lítið í það boðið. Gaf
hann ýmsum þar í kaupstaðnum kost á þátt-
töku í kaupunum, og var síðan allur skip-
skrokkurinn rífinn, eftir því sem til varð