Nýjar kvöldvökur - 01.01.1947, Síða 36

22
DYVEKE
N. Kv.
u'm til þeirra allra. Þá bauðst Walkendorf
til að taka biskup með sér til Þrándheims og
gæta lians þar, þótt hann ætti á hættu að fá
ofanígjöf frá Rómaborg. Bjóst liann við, að
konungur mundi ganga að þessu boði, en þá
var hann svo reiður orðinn, að hann var ekki
sjálfráður gerða sinna.
,,Eg treysti þér engu betur en biskupin-
um, Eiríkur," mælti hann og steytti hnefann
framan í Iiann. „Farðu undir eins héðan frá
Bahúsi og komdu ekki fyrir augu mér fyrst
um sinn; annars mundi eg freistast til að
skjóta þér inn í turnklefann hjá biskupin-
um.“
Eiríkur Walkendorf hneigði sig fyrir lians
náð, gekk til hesthúss, lét söðla hest sinn og
reið þaðan samstundis með sveinum sínum.
Meðan á þessu stóð, hafði Karl biskup
hugsað mál sitt í klefa sínum og séð fram á,
að hann mundi ekki geta bjargazt öðruvísi
en á flótta. — Þegar allt var orðið hljótt og
allir sofnaðir í höllinni, tók hann lökin úr
hvílu sinni og reif þau niður í langar ræm-
ur; sömuleiðis tók hann hjartarskinnin, sem
notuð voru til yfirbreiðslu, og skar þau í
lengjur, en allt jietta batt hann saman í
langan streng og festi hann í járnstengur
turngluggans. Honum tókst að troðast út
milli stanganna, því að svo rnjög hafði hann
grennzt við fangavistina, og svo fikaði hanm
sig niður strenginn; en þegar hann var kom-
inn á miðja leið niður, slibnaði þessi veiki
strengur, og biskupinn hrapaði til jarðar.
Hann hélt hljóðunium niðri, þó að hann
slasaðist við fallið, en þegar hann ætlaði að
standa upp, fann hann, að hann var fótbrot-
inn. Samt gat hann með herkjum skriðið
inn í skógarlund þar nærri og falið sig í hol-
um trjástofni.
Arla næsta morguns uppgötvaði fanga-
vörðurinn flóttann, og varð þá uppi fótur og
fit á Bahúsi. Konungi var þegar borin fregn-
in, og hann klæddi sig í skyndi og fór á hest-
bak til jiess að stjórna leitinni sjálfur. Hann
hafði með sér hóp veiðihunda, sem ekki
voru lengi að þefa uppi fylgsni biskupsins..
Þeir þyrptust geltandi að hola trénu, og pre-
látinn skreið út blóðugur og rifinn, með
brotinn fót. Kristján konungur stökk af baki
og jós skömmunum yfir hann, dró sverðið
úr slíðrum og brá því til lags, en rankaði við1
sér á síðustu stundu og slíðraði j>að aftur.
„Upp í burninn með hann aftur," skipaði
liann, „og ef hann brýzt út öðru sinni, skal
hallarfógetinn stegldur verða. Og það megið
þér reiða yður' á, Karl biskup, að ef mér
þætti eigi konunglegri virðingu minni mis-
boðið með því, þá mundi eg með eigin
hendi gefa vður Joá ráðningu, sem þér hafið
unnið til.“
Síðan var biskupinn settur aftur inn i
turnklefann, og konungur fór aftur sama
dag til Óslóar. Hafi hann verið í illu skapi
áður, j)á kastaði nú tólfunum. Þungur á
svip reið hann inn á Akurhús og mælti ekki;
orð við Albrekt, á meðan hann var að hafa
fataskipti. Þegjandi settist hann í stól sinn,
og þegar honum var sagt, að sendimaður
páfa væri þangað kominn og hefði beðið
heimkomu hans í fjóra daga, bandaði hann
frá sér með hendinni.
„Hvernig líður Dyveke?“ spurði hann
loksins.
„Henni líður vel,“ svaraði Albrekt. „Á
hverjum morgni og hverju kvöldi hefur hún
látið spyrja, hvort yðar náð væri kominn
heim.“
Þá fór liann í rauðu kápuna og gekk til
húss Dyveke; var Albrekt í för með honum
og tveir varðmenn.
Sigbrit kom á móti honum í anddyrinu.
„Hvernig líður Dyveke?“ spurði hann.
„Hún sefur,“ svaraði Sigbrit, „og dreymir
um yðar náð. Látið hana sofa um stund og
kontið inn til mín; eg hef áríðandi frétt að
færa yður.“
„Sleppum því,“ mælti konungur; „eg fer
inn til Dyveke.“
Hann lagði höndina á öxl Sigbritar og