Nýjar kvöldvökur - 01.01.1947, Qupperneq 39

N. Kv.
DYVEKE
25
mér lei/.t á, — en aldrei varð þér neitt slíkt
á. Þú ert eins og þú varst, og ef konungur
leyfir, verð eg hjá þér, þangað til þú rekur
mig burtu. — Mig liefur alltaf verið að
dreyma um þig og auðnu þína.“
Hún stökk á fætur, steig eitt eða tvö skref
aftur á bak og starði hugfangin á Dyveke.
„Hvað þú getur verið falleg!“ sagði hún.
».Þú ert rjóðari, þriflegri og hýreygðari en
þú varst; það er svo sem auðséð, að þú ert
ánægð. Og fötin þín. . . ., hefur konungur-
inn gefið þér þau öll? Ertu á hverjum degi
klædd pelli og silki eins og aðalsfrú? Nei
.... en hálsfestin þín.... er hún úr gulli?
Æi, lofaðu mér að losa hana og þukla á
henni.“
Dyveke brosti og lof'aði henni það.
„Hvað er að segja um Hans bæjarstjór-
ans?“ spurði hún.
„Honum þykir alltaf vænt um mig,“ svar-
aði Edle og starði á festina í lófa sér, „og síð-
•in þú fórst ,er hann alltaf að tala um hjóna-
Hand. En mér finnst minna til um hann eins
og allt annað í bænum, síðan þú fórst, og eg
veit svei mér ekki. hvort eg á að gifta mig
svo lítilfjörlegum pilti. Hver veit, hvað fyrir
ntér kann að liggja. — Koma ekki hirðmenn
konungs til þín í þetta fallega hús? Eru ekki
suinair þeirra anzi laglegir menn?“
„Eg veit það varla, Edle,“ svaraði Dyveke.
>Æg er nú svona, eins og þú sagðir áðan, að
eg tek ekki eftir öðrum en konunginum, en
hinir fara fram lijá mér. Þeir troða mér ekki
heldur um tær, öðriu nær; eg er oftast ein,
þegar hans náð er ekki lijá mér. Það er gam-
an að lifa, Edle, en stundirnar eru ýmist leið-
ar eða ljúfar. Ætlarðu að vera lyjá mér og
stytta mér þær?“
»»Eg verð alltaf lijá þér,“ sagði Edle. ,,Æ,
eg skyldi ekki fara með þér undir eins og
s.La fremd þína og haminjgu allt frá fyrstu.“
Hær spjölluðu saman um stund, og svo
leiddi Dyveke hana til lierbergisins, sem liún
‘Htd að búa í.
„Nú fer konungurinn að koma,“ mælti
liún, „og þá verð eg að vera ein.“
„Kemur hann?“ spurði Edle. „Fæ eg að sjá
liann?“
„Þú færð oft að sjá hann, ef þú verður hjá
•mér,“ svaraði Dyveke, ,,en ekki í kvöld, því
að hann er þreyttur eftir stjórnarerfiðið, og
þá vill hann ekki hitta aðra en mig. Á morg-
un leggur hann af stað til Kaupmannahafn-
ar og ætlar að fara um alla Danmörku og
halda réttarþing með Hans konungi. Þá
ganga í hönd langir og leiðiníegir dagar, og
þá átt þú að vera mér til afþreyingar og
skemmtunar.“
Sigbrit tók á móti konungi með þeirri
fregn, að Edle væri komin og væri inni hjá
Dyveke.
„Fáið hana burtu,“ sagði hann.
„Yðar náð má þó líklega sjá af svolítilli
stnndu til að tala við mig um fiskveiðarnar í
norsku fjörðunum; eg hef verið að brjóta
heilann urn þær í alla nótt, og það er sann-
gjarnt að þér sinnið máli mínu snöggvast, á
meðan stúlkurnar eru að masa.“
Konungur hristi höfuðið; hann var rauð-
eygður, og Sigbrit sá, að hann var í æstu
skapi; bjóst hún við að eitthvað hefði fyrir
komið, sem hún vissi ekki um.
„Hafið þér refsað erkibiskupinum í
Þrándheimi fyrir mótþróann?" spurði hún.
Kristján konungur lét höndina falla niður
á öxl Sigbritar, og hún tók eftir þunganum
í orðum hans.
„Sigbrit Willums," mælti hann; „Eiríkur
Walkendorf er í sátt við mig, og mér var
auðvelt að fyrirgefa honum, því að honum
yfirsást í góðum tilgangi. Hann er vinur
minn, og þér líka. Gætið ykkar bæði að láta
ykkur semja, — annars getur farið illa fyrir
ykkur.“
„Mér er alltof vel kunnugt um það, að
erkibiskupinn er andstæðingur minn,“ svar-
aði Sigbrit, og okkar mæðgna. Ef eg verð
ekki á varðbergi, þá spillir liann fyrr eða síð-
ar hylli okkar hjá yðar náð.“
4