Nýjar kvöldvökur - 01.01.1947, Síða 40

26
DYVEKE
N. Kv.
„Hvaða bull,“ mælti konungur þreytu-
lega. „Snúið yður að reikningunum og verið
ekki að kvelja mig með heimskulegri af-
brýðisemi. Eg þarl' á ykkur báðum að halda,
yður og Walkendorf.“
Svo fór hann inn til Dyveke og var þar-
fengi kvölds. Hún sat í stól, en hann lá á
gólfinu fyrir framan hana og hvíldi höfiuðið
í kjöltu hennar; hann huldi andlitið í fell-
ingum kyrtiisins, og hún strauk fingrum í
geg.num þétt, rautt hárið, en tók þá eftir að
Iierðar hans bifuðust eins og í gráti.
„Herra minn góður, eruð þér veikur?"
spurði hún. „Eg hef aldrei séð yður svona
áður.“
Kristján konungur leit upp og horfði á
Dyveke með því augnaráði, að hún varð
snögghrædd, kippti að sér höndum og lagð-
ist aftur á bak í stólinn.
„Dyveke, litla dúfan mín,“ sagði hann;
„ertu hrædd við mig og þorirðu ekki að líta
í augu mér, þegar eg er reiður á svip?
Strjúkfcu hárið á mér eins og þú gerðir áðan;
það er eins og öll heimsins harmabót hellist
yfir sál mína, þegar þú gerir það.“
Hann lagði höfuðið aftur í kjöltu liennar,
og hún strauk hár hans. Þau sátu þannig
lengi og þögðu. — Sigbrit tók um hurðar-
húninn, en sleppti honurn aftur, eins og
henni væri um og ó að fara lengra. Þau
heyrðu, að hún og Edle voru að tala saman
í fremra herberginu.
„Dyveke, litla dúfan mín,“ mælti konung-
,ur. „Veiztu, að stundum er eg hræddur við
sjállan mig. Þá er engu líkara en að þoka sé
fyrir augum mínum og eg þurfi að drepa
einhvern til þess að komast í gegnum hana.
Þá gruna eg alla um græsku og finnst svik-
arar vera á hverju strái. Þá tek eg aftur þær
skipanir, sem eg hef gefið nýlega, breyti öLl-
um skynsamlegum ákvörðunum og kvelst á
sálinni, svo að eg sé engin sköpuð ráð til
bjargar."
„Tortryggið þér mig líka, herra?“ spurði
hún.
Konungur svaraði ekki, og lnin strauk
hægt hár hans.
„Þetta skaplyndi hef eg fengið að erfðum
frá föður mínum,“ hélt hann áfram, „en
sannarlega er hann varfærnari maður en eg
og hugsar tíu sinnum, áður en hann fram-
kvæmir, og tuttugu sinnurn, áður en hann
greiðir liögg. En stundum verður hanar
þunglyndur, og þá verður breyting á hon-
um. Eg hef séð liann í því ástandi, að eg taldi
hann örvita. Þegar liann kemur aftur til
sjálfs sín, sér hann sárt eftir því, sem hann
hefur gert, og biður guð og alla helga menn
um fyrirgefningu. En giuð bænheyrir hann
ekki, því að þunglyndið bugar hann að nýju
og er þá verra og verra.“
Dyveke laut yfir hann og kyssti hár Jians;
síðan stakk hún höndunum undir kyrtil-
kraga hans, sat kyrr og þagði. Hún vissi, að
ekki var til neins að tala við hann, þegar
hann skipfci skapi, en fram að þessu hafði
liann ævinlega verið kominn í gott skap,
þegar hann fór frá henni.
Allt í einu rauk hann á fætur, stóð keikur
Iranimi fyrir henni og horfði beint í andlit
henni.
„Hvers vegna biður þú mig aldrei neins,
Dyveke?" spurði liann. „Hefur þti einskis að
biðja konung þinn og ástvin?"
,,jti,“ svaraði hún, „ef yður mislíkar það
ekki.“
„Láttu það koma, Dyveke,“ sagði liann
snöggt og beygði sig að henni. „Segðu það,
litla dúfan mín. Hvaða Jiik er á þér?“
„Albrekt sagði mér, að jrér legðuð af stað
til Danmerkur á morgun,“ mælti hún. „Er
jsað satt?“
„Eg verð að fara,“ svaraði hann. „Faðir
minn hefiur gert mér l>oð, og eg hef dregið
|>að of lengi; glaður get eg ekki verið, ef eg
vanræki stjórn ríkisins. Réttarjúng verð eg
að halda, úr því að eg ber konungsnafn.
\b'ðs vegar um landið eru aðalsmenn, borg-
arar og vesalir bændur ekki sízt, sem luða
]>ess að konungur komi og dæmi Jreirra 1