Nýjar kvöldvökur - 01.01.1947, Qupperneq 43

N. Kv.
DYVEKE
29
brekt hefur mikil tíðindi að f'lytja. Setztu
og hlustaðu á nreð okkur, svo að við fáum
alit að vita.“
Og Albrekt von Hohendorf sagði frá.
Hans konungur hafði dáið í Alaborg 20.
dag febrúarmánaðar. Þegar hann fór frá
Rípum með drottningu sinni, syni og mörg-
iim tignum aðalsmönnum, kom svo mikið
stórstreymi f’rá Englandshafi, að það flæddi
yfir mikil landsvæði. Konungsfylgdin kom
til Tarmkjær, sem rennur út í Skjerná, og
þá var flóðið svo mikið, að ekki var unnt
að greina vaðið. En konungur vildi lialda
áfram, náði sér í leiðsögumann og reið á
tmdan. Þegar þeir voru komnir nokkuð út
i. hnaut hestur konungs, hans náð datt af
Haki og meiddist mjög. Þó hélt hann áfram
til Vébjarga, sat þar réttarþing í tvo daga
og liélt svo áfram ferðinni til Álaborgar,
þótt liann ætti bágt með að sitja á hesti.
Þar varð hann að leggjast í rúmið og komst
e.kki á fætur aftur.
,Jesús María!“ sagði Dyveke.
,,Við höfum litla ástæðu til að gráta,
þegar Kristján konungur sezt í konungs-
sæti,“ sagði Sigbrit. „Haldið áfram sögunni,
Albrekt."
Þá sagði Albrekt frá því, þegar allir komu
sanian á sunnudaginn við banasæng Hans
konungs á Álabörgarhúsi. Hans náð hafði
verið með fullri rænu fram í andlátið og
mælt ástúðleg orð við Kristínu drottningu
°g hinn kjörna konung. Hann hafði lofað
nijög kanslara sinn, Ove Bilde, sem stóð hjá
l'onum, og beðið Kristján konung að halda
honum í embætti sínu. Hann hafði lofað
Því, — og síðara hfuta dags hafði gamli kon-
ungurinn andazt í guðs friði.
„Og nú er Kristján orðinn konungur!“
'hælti Sigbrit með tindrandi augum.
„Já, hann er jrað,“ svaraði Albrekt, „ef
n’kisráðið heldur eiða sina. Aldrei liefur
nokkur Danakonungur verið eins öruggur
um réttindi sín og Kristján konungur.
^atin var ekki orðinn fullra sex ára, þegar
ríkisráðið kjöri hann til eftirmanns Hans
konungs; síðan var liann hylltur í öllum
ríkjunum og allir herramenn hafa svarið
honum hollustueiða.“
..Hvað ætti Jrá að geta tálmað því, að
hann taki stjórnartaumana í sínar hendur?“
mælti Sigbrit.
„Það er öðru máli að gegna nú, þegar
Hans honungur er látinn," svaraði Albrekt.
„Herramennirnir þekkja nú betur skap-
lyndi unga konungsins, og margir þeirra
óttast ráðríki hans. Sumir þeirra, sem voru
í Álaborg, sýndu honum þegar nokkra þver-
móðsku. Gat eg t. d. nefnt Björglum-biskup-
inn, herra Niels Stygge, Rípabiskup, herra
Ivar Munk, riddarann lterra Niels Hög,
herra Predbjörn Podebusk, herra Pétur
Lykke og marga fleiri. Heyrt hef eg með
sannindum, að þessir herramenn hafi sent
boð til föðurbróður hans náðar, Friðriks
hertoga á Gottorp, Jress efnis, að nú væri
konungssætið autt, og ef hann vildi koma
með alla sína menn, skyldu Jreir styðja hann
til valda.“
„Svei þeirn eiðrofa," sagði Sigbrit og
skyrpti frá sér. „Alla sína hundstíð liefur
hann verið meinhorn, og eg hef oft varað
hans náð við honum. En segðu mér, Al-
brekt, voru svo ekki su.mir á Kristjáns
bandi?“
„Jú, að vísu,“ svaraði Albrekt, t. d. hirð-
meistarinn. Niels Eiríksson Rosenkranz, og
Billarnir, sem ævinlega hafa verið konungi
hollir, og fyrst og fremst Mogens Gjöe, sem
hans náð ber mikið traust til. Eg býst líka
við, að ekkert verði úr Jx'ssu Gottorps-ráða-
bruggi, og hans náð var hughraustur, þeg-
ar eg k\addi liann. En eg veit ekki, hver
leikslok urðu í Álaborg, Jrví að tveim dög-
úm eftir andlát Hans konungs skipaði lians
náð mér að lara undir eins af stað og fara
sem hraðast eg mætti, á landi eða sjó, svo að
fregnin bærist ykkur sem fyrst.“
„Hvenær kemur hans náð?“ spurði Dy-
veke.