Nýjar kvöldvökur - 01.01.1929, Side 7

S t e i n n i n n.
Saga eftir Guðmund Gíslason Hagalin.
I.
Dráttarmaðurinn kipti inn tinda-
bykkju. Hún hnipraði sig saman svo að
öðrum megin varð hún líkust hnykli.
— Helvíti er að sjá þetta! sagði and-
ófsmaðurinn. -— 0, svei, o, svei!
— Þetta er nú fyrsti drátturinn á þess-
ari lóðinni! sagði sá, er lóðina dró og leit
til formannsins, sem sat á skutþóttunni
og beitti út. — Það er ekki sérlega
björgulegt, Eyjólfur!
Formaðurinn svaraði ekki. Hann sat
álútur og virtist hafa allan hugann við
verk sitt.
— Það er svo sem bærilegt búsílag í
lótöskunni, Jón minn, sagði beituskurð-
armaðurinn og horfði glottandi á drátt-
armanninn, er henti tindabykkjunni aft-
ur í skutinn. — Það er kannske ekki hætt
við, að krakkaangarnir okkar verði á
horleggjunum í vor, ef við fiskum í alt
haust eins og við höfum fiskað þessa dag-
ana.
-— 0, það er ekki gerandi gaman að
þessu, Gunni.
— Gaman að. Þetta er nu líklega ekk-
ert gaman. Hún er svo sem ósvikið fóður,
lótaskan. Það er víst hægt að lifa stund á
henni, sérlega ef maður drykki nú blá-
vatn með.
Nú kipti Jón inn smáýsu.
— Rígroskin var hún þessi! kallaði
Guðmundur. — Líttu á hana, Eyjólfur!
Skoðaðu hana.
— Andskotans afætur eru þetta! taut-
aði andófsmaðurinn vonzkulega.
— Æ, vertu ekki að þessu, Bjarni!
N. Kv. XXII. ár, 1.—2. h..
sagði Jón. — Það er aldrei nema satt, að
þetta lítur ekki vel út. En ekki skulum
•við nú vera að blóta þessum fáu ætu nál-
um, sem við fáurn. Þær verða ekki fleiri
í þetta sinn. Þarna kemur steinninn.
... Eftir örfáar mínútur var báturinn
kominn á leið til lands.... Eyjólfur for-
maður réri stjórnborðsmegin í austur-
rúma. Hann var dapuriegur Ög því nær
þunglyndislegur. Hásetar hans höfðu
ekki fyr en í dag haldið uppi svona sam-
ræðum í hans áheyrn. En einu sinni varð
alt fyrst — eins og það, að hásetar Eyj-
ólfs í Hrísdal sýndu honum ósvífni —
eins og hitt, að hann fengi lótösku, háf og
kalýsu, þegar hinir bátarnir fyltu sig af
nýgengnum þorski og kambýsu. Það var
nú svona: Fiskurinn hafði allur hlaupið
inn í djúpið, svo að ekki fékst annað en
náfiski á Steinmiðinu. Á því hafði Eyj-
ólfur lagt lóðir sfnar hvert einasta haust,
alla sína formenskutíð, og faðir hans, afi
og langafi höfðu notað miðið allar þær
haustvertíðir, sem þeir höfðu róið. Hann
hafði eitt sinn látið það í ljós við föður
sinn, að það væri undarleg fastheldni við
þetta Steinmið.... Hvort ekki mundi nú'
fást fiskur annarstaðar.
—- Jú, svaraði gamli maðurinn — og
það var hiti og þungi í röddinni. — Það
er fiskur víðar en á Steinmiðinu. Því að-
eins fiska fleiri en við.... En þó að það
væri aldrei nema jafngott annarstaðar —
eða jafnvei ívið betra, þá mundi eg ekki
leita annað með lóðirnar mínar. Það fylg-
ir því engin guðsblessun að virða að vett-
ugi gamlar og heillaríkar venjur ættar
1