Nýjar kvöldvökur - 01.01.1929, Page 11

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
5
Hásetarnir og kona Eyjólfs sátu eins
og lömuð. En hann spratt upp hvatlega,
gekk að fiskunum, sem eftir voru, og
sparkaði þeim einum af öðrum út í brim-
ið. —
— Hérna, þarna — og hananú! æpti
hann skjálfandi. — Eg held það sé bezt
þið hafið það þá alt. Að svo mæltu vatt
hann sér við og hélt til bæjar.
III.
Morguninn eftir var hægviðri og brim-
lítið í Hrísdalsvör. En Eyjólfur, sem
gengið hafði til rekkju, þá er hann kom
frá sjónum, lét ekki á sér bæra. Hann
hafði snúið sér til veggjar, strax og hann
gekk til rekkju, og ekki hafði hann mælt
orð af vörum. Húsfreyja hafði heldur
ekki ávarpað hann, og var hún þó vön að
segja honum eins og henni sýndist í hverju
máli, og undanfarna daga hafði hún ámælt
honum fyrir fastheldnina við Steinmiðið.
En við atferli hans í fjörunni hafði sett að
henni óhug... Ja, hver vissi, hvar þetta
mundi lenda?
Þegar leið að hádegi, fór Jón inn til
Eyjólfs.
— Góðan daginn, Eyjólfur minn, sagði
hann og settist á rúm húsfreyju.
Það æmti eitthvað í Eyjólfi, en ekki
bærði hann á sér.
— Ja, nú þurfum við að fá að vita,
hvort þú ætlar að halda áfram að róa —
eða hver meiningin er hjá þér. Ef þú ætl-
ar ekki að halda áfram, þá förum við bara
heim og reynum að fá okkur einhverja
kænu.
Nú vék Eyjólfur sér við í rúminu og
gaf Jóni hornauga.
— Þið getið farið heim, piltar mínir,
sagði hann í veikum og angurværum von-
leysisrómi.
Og Jóni hnykti við. Hann sat um stund
þegjandi, stóð síðan upp og gekk að rúm-
inu.
— Heldurðu að það hafi verið nokkuð
sérstakt við þetta í gær? Fyr hefir hann
nú hvest, og fyr hefir svo sem sjór graf-
ið úr kambi!
En Eyjólfur svaraði ekki.
Og Jón hristi höfuðið.
— Jæja, vertu þá sæll svo lengi. Við
komum nú að sækja dótið okkar bráðum.
Þá er húsfreyja sá útróðrarmennina
fara að búast til ferðar, fór hún inn til
bónda síns.
— Eyjólfur!
Ekkert svar.
— Eyjólfur! Hún reif í handlegginn á
honum ■— Eyjólfur, segi eg!
En Eyjólfur svaraði ekki.
Og nokkur andartök stóð húsfreyja
í'áðþrota. ótti og kvíði voru í augnaráð-
inu og hún studdi sig við rúmmarann, eins
og hún væri óstyrk. Svo greip hún á ný
í handlegginn á Eyjólfi.
—■ Er það meiningin, Eyjólfur, að þú
ætlir að gera sjálfan þig að aumingja og
mig að sveitarlim? Þú manst líklega ekki
eftir bankaskuldinni núna — ætlar sjálf-
sagt að láta taka Hrísdalinn upp í hana!
Nú sneri Eyjólfur sér við og horfði á
konu sína. í augnaráðinu var slík angist
og kvöl, að hrollur fór um húsfreyju. Og
hún settist á rúmið, lagði hendurnar á
axlir Eyjólfi, þrýsti höfðinu að brjóstinu
á honum og grét.... Þannig leið nokkur
stund. Loks reis húsfreyja upp, strauk um
kinn bónda sínum og fór síðan út.
Um nónbil lögðu hásetarnir af stað
heim til sín á göngu. Eftir nokkra daga
ætluðu þeir að koma á bát og sækja far-
angur sinn. Þeir Guðmundur og Bjarni
kvöddu ekki Eyjólf, en báðu húsfreyju að
bera honum kveðju þeirra.
— Það er bezt að láta hann vera í friði
núna, hafði Jón sagt við þá. — Við kveðj-
um hann allir, þegar við förum alfarnir.