Nýjar kvöldvökur - 01.01.1929, Blaðsíða 12

6
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
...Og hver veit nema hann jafni sig á
þessu karlinn?
IV.
Eyjólfur reis úr rekkju um miðjan
næsta dag. En ekki sagði hann orð, og
ekki neytti hann matar, þó að hann hefði
hvorki bragðað vott né þurt í tvo sólar-
hringa. Þegar húsfreyja bauð honum mat
og drykk, hristi hann höfuðið, og strax og
hann var kominn í fötin, ráfaði hann út.
Þegar út kom, stóð hann um stund kyr
og horfði inn og uppeftir túninu. Innan
og ofan við túnjaðarinn var lágur klett-
ur, og í honum miðjum var stór, hvít
skella. Eyjólfur lagði hendurnar aftur
fyrir bakið og hélt af stað inn og upp tún-
ið, stefndi á klettinn með hvítu skellunni.
Leiðin var örstutt, en svo hratt gekk Eyj-
ólfur, að hann var kófsveittur, þegar
hann nam staðar í grasbrekkunni neðan
við klettinn.
Eyjólfur horfði um stund á bergið, gekk
síðan upp að því og studdi höndunum á
það. Höfuðið sé niður á brjóstið og fæt-
urnir skulfu. Og Eyjólfur vék sér við og
lét fallast niður á grastó. Þetta var voða-
legt! Hann vissi hvorki upp né niður.
Vissi ekki hverju hann átti að trúa, hvað
hann átti að halda. Hann hafði mist alt
jafnvægi, mist fótfestuna, fanst hann
vera að hrapa, hrapa eitthvað, eitthvað ó-
endanlega langt, langt niður.... Skyn-
semin sagði honum, að alt þetta væru
grillur — en eitthvað annað í honum, eitt-
hvað afl, sem nú var öllu öðru styrkara í
sál hans, tók fyrir kverkar skynseminn-
ar og gerði hana máttvana. Var hann að
verða, verða vitskertur?...... Eyjólfur
strauk svitann af enninu á sér og rendi
síðan augunum út á sjóinn. Logn og blíða
logn og blíða... Og hann þarna.... Sko,
bátur við bát. Þarna var einn að draga.
Hann var að sjá rétt utan við stóru þúf-
una á Bökkunum, stóru þúfuna, sem var
nokkrum föðmum innar en rauði steinn-
inn.... Ef steinninn hefði verið þar, sem
hún var! Það hefði verið nóg. Þó að ekki
væri langt á milli þeirra, þá munaði miklu
á miðuninni, þegar út á fjörðinn kom...
Já, ef steinninn hefði verið innar, þá hefði
alt verið öðruvísi en það var nú. Þá hefði
Eyjólfur í Hrísdal komið með seilar eins
og hinir.... Og af þessum líka ljóta fiski...
Ef steinninn hefði bara...... Eyjólfur
hrökk við og greip handfylli í grasið.
Hann teygði fram hálsinn, nasvængirnir
skulfu, og augun glentust upp. Þannig sat
hann nokku'r augnablik. Síðan reis hann
ósköp hægt á fætur, stóð kiðfættur og
hálfboginn og einblíndi á steininn á Bökk-
unum. Svo vék hann til höfðinu og reigði
sig aftur á bak. Og eitt andai'tak horfði
hann á hvítu skelluna á klettinum. Ijoks
leit hann á steininn á nýjan leik og hvarfl-
aði augunum út á sjóinn, lét því næst
höfuðið síga niður á bringuna, stakk
höndunum í buxnavasana og labbaði
nokkra hríð hægt og ruggaði fram og aft-
ur um brekkuna. í augunum brá fyrir
glampa af glampa, og bros lék í hverjum
drætti í andlitinu.
... Og alt í einu kipti Eyjólfur höndun-
um úr buxnavösunum og stiklaði út og
ofan brekkuna.
V.
Hásetar Eyjólfs komu tveim dögum
seinna, snemma morguns, til þess að
sækja farangur sinn. Stóð Eyjólfur í
fjöru þegar þeir lentu. Þeir horfðu á hann
rannsóknaraugum, þegar þeir heilsuðu
honum, en hann tók brosandi kveðju
þeirra.
— Aflafréttirnar? sagði hann síðan
stillilega, en glaðlega.
Þeir litu hver á annan, og svo var sem
þeim vefðist tunga um tönn.