Nýjar kvöldvökur - 01.01.1929, Side 15

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
9
Þegar hann var farinn, mælti Blake við
borgarstjórann:
»Þetta er í annað skifti, sem jeg hefi
horft á þessa djöfla drepa vini mína«.
Jeg vildi að jeg gæti eitthvað gert«.
»Við þurfum á hjálp yðar að halda, ef
þetta er La Mafia«.
»Á því er enginn vafi. Donelly var að-
varaður«.
»Við verðum að vera búnir að hand-
taka þá alla á næstu dögum«.
»Og hvað svo? Þeir hafa auðvitað sjeð
fyrir fjarveruskírteinum sínum fyrir
löngu. Það eru fleiri en mennirmr sem
skutu, við verðum að ná í foringjana«.
»Auðvitað. Það veit 0’Neil«.
»En hann mun lúta í lægra haldi fyrir
þeim eins og Dönelly«.
»Hvað viljið þjer, að við gerum?«
Blake talaði í æsingi. Hann gaf tilfinn-
ingum sínum lausan tauminn.
»Hvað jeg vildi láta gera. Jeg mundi
vekja almenning. Allan bæinn! Forsmá
dómstólana og láta ljósastaurana og reip-
in vera æðstu lög. Við verðum að gera alla
þessa útlendinga hrædda, verðum að
hreinsa bæinn með eldi, ef við ekki vilj-
um að flokkur þrælmenna geri gys að lög-
um vorum og ráði bænum. Vígið á Dan
Donelly var meira en alment morð — það
var árás á menningu vora«.
»Þjer látið tilfinningar yðar leiða yður
í gönur«.
»Það held jeg ekki. En ef málið á að
ganga vanalega leið, hvað skeður þá? Þjer
vitið hve örðugt það er að sanna sök á
þessa þrjóta. Við verðum að láta hart
mæta hörðu«.
»Persónulega er jeg yður sammála; op-
inberlega get jeg auðvitað ekki verið það«.
O’Neil kom í þessari andránni inn með
2 skrítna hluti.
»Sjáið, hvað við fundum í Basin-göt-
unni«.
Hann sýndi þeim byssu eina. Var
hlaupið sagað sundur og búið þannig út,
að leggja mátti byssuna saman og leyna
henni innan klæða. Blake skoðaði vopnið.
Þegar hann sá hinn sundurtætta líkama
lögreglustjórans, hafði hann hugsað um
það hvaða skotvopn morðinginn hefði
notað. Nú vissi hann það og hugsaði með
sjer, að ef til vill mundi hann verða myrt-
ur með samskonar vopni.
»Hafið þjer handtekið Larubio?« spurði
hann.
»Lögregluþjónarnir'eru að fara«.
»Jeg fer með þeim«.
Þegar Norvin og lögregluþjónarnir
komu í Sarod götuna, sá hann þó að rjett
væri komin dögun, að nokkrir forvitnir
menn höfðu safnast saman og töluðu um
morðið og bentu á holurnar eftir kúlurn-
ar í múrum húsanna.
Það var myrkur á verkstæði Larubios.
Lögregluþjónarnir tóku hægt í hand-
fang útidyrahurðarinnar og köstuðu sjer
svo eftir merki frá Blake á hurðina.
Hrökk hún upp og komu þeir þá inn í
daunilla kytru. Var þar bekkur, brotnir
stólar, skógarmar, leður og skósmíðaverk-
færi. Búðin var mannlaus, en Blake sá
aðra hurð inn af, sem hrökk opin, er hann
ýtti á hana.
Það var hepni fyrir hann að lögreglu-
þjónarnir komu á hæla honum því þegar
þeir komu var hann kominn í blóðugan
bardaga við geysistóran Sikileying, sem
barðist eins og óargadýr.
Herbergið var óhreint og ömurlegt.
Rúmflet eitt sýndi, að Sikileyingurinn
hafði sofið svefni hinna rjettlátu, er þá
bar að garði. Nú barðist hann eins og óð-
ur maður. Borð eitt hlaðið glervöi’u valt
um koll með ógnarhávaða. Ofninn datt
niður og stóll einn mölbrotnaði, en loks
komu þeir honum niður.
»Lokið götudyrunum fljótt!« stundi
Norvin. »Gætið þess að fólk komi eigi
nærri«. 9