Nýjar kvöldvökur - 01.01.1929, Síða 16

10
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
Einn lögregluþjónanna hljóp til dyra
og náði að loka áður en menn komu.
Larubio hnipraði sig í rökkrinu í
rúminu. Hann gekk upp og niður af
mæði.
»Hvað er ykkur á höndum« mælti
hann.
Blake svaraði honum á ítölsku.
»Þú myrtir lögreglustjórann«.
»Nei. Jeg átti engan þátt í því«.
»Ljúgðu ekki«.
»Guð er vitni mitt! Jeg er saklaus! Jeg
heyrði skot; jeg leit, út um gluggann og
sá að nokkrir menn hlupu til og frá. Jeg
varð hræddur og fór að hátta. Það er alt
og sumt«.
Norvin hvesti á hann augum.
»Þú verður hengdur fyrir þetta Laru-
bio«, mælti hann,
Larubio leit á hann án þess að láta sjer
bregða.
»Þú skaust eins og hinir, því jeg sá þig.
En þú gerðir það nauðugur. Ekki rjett?«
Larubio leit þrjóskulega á hann.
»Þjer var skipað að myrða og þú þorð-
ir ekki að óhlýðnast skipuninni. Hver er
Belisario Cardi«?
Gamli maðurinn hrökk við. f augum
hans brá fyrir hræðsluleiftri, en það
hvai’f undireins. »Jeg veit ekki hvað þið
talið um«, svaraði hann.
»Svo! Maðurinn í gummíkápunni er bú-
inn að meðganga«.
Larubio .leit örvæntingaraugum í kring
um sig, en hann hristi höfuðið og tautaði:
»Guð mun vernda hiria saklausu. Jeg veit
ekkert yðar hágöfgi«.
Þrátt fyrir mótmæli hans drógu þeir
hann út úr búðarholunni. En Norvin
hafði sjeð nógu mikið. Augnatillit skó-
smiðsins fult af ótta og efa hafði fært
honum heim sanninn um að nafnið Belis-
ario Cardi væri raunvei-ulegt og óttalegt
í augum manna.
Þegar þeir komu á lögreglustöðina,
sagði O’Neil honum, að þeir hefðu einnig
handtekið mág Larubios, Gaspardo Cressi.
»Hafið þið fundið drenginn?«
»Nei, hann er horfinn«.
»Flýtið ykkur þá að finna hann, áður
en þeii' geta skotið honum undan. Menn-
irnir segja ekkert, en við getum ef til vill
veitt eitthvað upp úr drengnum. Hann er
snöggasti bletturinn á þeim, svo þjer
verðið að finna hann«.
Morgunblöðin voru komin út, þegar
Norvin gekk heim. New Orleans logaði af
reiði yfir skönun þeirri, er nafn borgar-
inriar hafði orðið fyrir. Menn hópuðu sig
á götuhornum og konur töluðu saman
milli húsa. Æsing og eftirvænting lágu
í loftinu. Það var eins og óvinurinn væri
kominn að borgarhliðunum. Andúðin
gegn útlendingunum, sem smátt og smátt
hafði vaxið, braust nú út í glóandi, tak-
markalausu hatri.
Þessi almenna reiði minti Norvin eft-
irminnilega á morðið á Savigno. Sá var
þó munurinn, að þá hafði hann haldið, að
hin opinbera reiði almennings væri ómót-
stæðilegt afl, þegar hún væri vakin, en
nú var sú trú lítil, þar eð hann hafði séð
hve lítils hún mátti sín. Lögreglan í New
Orleans mundi sennilega geta gert lítið
meira en ítölsku hermennirnir. Enda þótt
búið væri að handtaka yfir 100 manna,
var vafasamt, hvort nokkur þeirra reynd-
ist sekur nema Larubio og Cressi.
Hann hugsaði málið seint og snemma,
talaði við O’Neil og yfirheyrði vini sína.
Einn daginn var hann kosinn formaður í
velferðarnefnd, er í voru 50 menn af á-
litsmestu kaupsýslumönnum bæjarins.
Dagblöðin birtu áskoranir til ítalanna
um að hjálpa yfirvöldunum og mikluni
verðlaunum var heitið. Árangurinn varð
sá einn, að skrifuð var stærðar syrpa af
brjefum, sem flest voru rituð undir dul-
nefni, full af upplýsingum og ótrúlegum
ásökunum og kærum. En óðar og farið