Nýjar kvöldvökur - 01.01.1929, Síða 17

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
11
var að rekja ferilinn, hvarf vitnið eða var
kúgað til þagnar á leyndardómsfullan
hátt. Svo reýndist, að eina sönnunin um
glæp Larubios var sú, að Norvin hafði
séð honum bregða fyrir morðnóttina, en
það var eigi nægilegt til þess að yfir hann
gengi dómur.
Dag einn, er Norvin sat og las urmul
brjefa, er honum bárust, rakst hann á
brjef, er honum þótti merkilégt. Á brjef-
ið var dregin hauskúpa og rítingur og
löðraði það af fingraförum.
Brjefið var þannig:
Sjáðu að þjer! Þú ert svikaþrjótur og
dómur þinn er uppkveðinn. Þú ert von-
laus um að sleppa nema þú gegnir þesari
aðvörun. Hittu mig í gamla húsinu í St.
Charles Street og hafðu lausnargjald með
þjer.
»Hefnarinn«.
Neðst á blaðinu var skrifað örsmáum
stöfum:
»Mjer þykir Nougat súkkulaðið best«.
Norvin hló í annað skifti, sem hann las
þetta hræðilega brjef, því hann varð að
kannast við, að í fyrsta skifti hafði það
gert honum hverft við. Svo gekk hann að
shnanum og bað um samband, er hann
síðustu dagana hafði oft notað.
»Er það »Creole sælgætisverslunin?«
Sendið 10 pund af besta Nougat, er þjer
eigið til ungfrú Myra Nell Warren. Nú
þegar. Það er Blake. Bíðið svolítið! Jeg
hefi þegar nóg á samviskunni. Sendið
heldur 5 pund nú og 5 eftir viku. Búið um
það í snotrum öskjum með bláum bönd-
um og skrifið »Lausnargjald« utan á«.
Því næst hringdi hann til ungu stúlk-
unnar sjálfrar og eftir afarlanga bið
heyrði hann hana koma.
»Hallo, Norvin! Jeg var úti í eldhúsi
við bakstur og gat ekki hlaupið frá því.
ETú er kakan komin inn og bakast nú óð-
fluga«.
»Jeg hefi nýskeð fengið hótunarbrjef«,
mælti hann.
»Hver getur hafa sent það?«
»Einhver þorparinn. Hann heimtar
lausnargjald«.
»Guð hjálpi okkur! Þú ert þó varla sú
gunga, að þú verðir við því?«
»Jú! Jeg þori ekki að neita því«. Hann
heyrði að hún hló.
»Hefir þú enga von um að geta gripið
brjefritaránn?«
»Jeg hefi reynt það um langt skeið«.
»Jeg veit ekki hvað þú ferð«, mælti hún
sakleysislega.
»Skyldi jeg hafa sent lausnargjaldið í
öfuga átt?«
Hann Ijest vera í vafa, en þá mælti
hún:
»Ó! Það er ekki víst«. Eftir andartak
mælti hún: »Norvin, hvernig nær maður
af sjer rauðu bleki?«
»Notaðu bómull í stórum stíl. Jeg skal
ná því af þjer í kvöld«.
»Mjer þætti mjög vænt um, en Bernie
verður reiður. Það er blekið hans eins og
þú veist og jeg setti það niður á skrif-
borðið hans. Norvin, er það satt, að það
sje Nougat?«
»Svo er víst — óhollasta og versta
súkkulaðið fyrir meltinguna, sem til er«.
»Þú ert engill! Þú mátt halda í hendina
á rnjer í kvöld — bíddu. Blake heyrði að
hún rak upp lágt hljóð. Vertu ekki að
hringja af. Það er hræðilegt...«
»Halló-halló!« hrópaði hann. »Hvað
gengur að þjer, Myra Nell?« Þar sem
hann fjekk ekkert svar, hringdi hann á
miðstöð. Skömmu síðar heyrði hann hana
segja, og var sem þungum steini væri af
henni ljett:
»ó, en hve jeg varð hrædd«.
»Við hvað? í Guðs bænum...«
»Kakan!«
»Þú gerðir mig hrædan. Jeg hjelt...«
2*