Nýjar kvöldvökur - 01.01.1929, Side 37

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
31
litið til karls, þar sem hann sat, og sumir
fóru að hlægja og benda á hann. Að lok-
um varð honum eigi vært inni, stóð hann
þá á fætur og fór leiðar sinnar. Utan við
dyrnar sat. blindur maður og spiiaði á
gítar, en félagi hans söng undir. Á eftir
var svo diskur látinn ganga hringinn í
kring meðal áheyrendanna, sem undir
eins flýttu sér að kasta skildingum á
hann, til þess að fá þá félaga til að byrja
aftur. Aðeins nirfillinn læddist burtu eins
og þjófur, þegar diskurinn nálgaðist
hann.
Sólin var nú nær því gengin til viðar,
og hann ásetti sér því að skunda heim og
fara að hátta til þess að spara ljósmetið.
En á heimleiðinni .mætti hann manni, sem
seldi reykta kjúklinga í kryddaðri sósu.
Þeir voru prýðisvel feitir og lostætir, og
lyktin af þeim var svo ilmandi að hún
©esti matarlystina. Nirfillinn þuklaði á
þeim, kreysti þá og handlék á meðan hann
var að spyrja um verðið.
— Þeir kosta ekki nema tuttugu sapeka,-
svaraði sá, sem seldi.
— Ertu alveg galinn maður! hrópaði
nirfillinn — þú segir tuttugu — og mað-
ur getur keypt fullorðna hænu fyrir tíu!
Eg væri sjáífsagt alveg bandvitlaus, ef eg
færi að ausa út fé þannig alveg til ónýtis.
Hann skundaði burtu, en hin góða mat-
arlykt fylgdi honum, og hann gat ekki
losnað við hana. Og nú tók hánn eftir því,
að hendur hans voru allar útataðar í
sósu, sem hann hafði kreyst út úr kjúkl-
ingunum, og honum datt nú það snjaii-
ræði í hug, að ef hann þvægi sér um
hendurnar, mundi hann geta búið sér til
ágætis súpu úr vatninu. En er heim kom,
var ekkert vatn inni. — Hann var nefni-
lega ekki vanur að viðhafa svo mikið
hreinlæti, að hafa þvottavatn hjá sér,
hann notaði það svo sjaldan. Hann fðr
því í rúmið í öllum fötunum og breiddi
pappírssnepil ofan á ábreiðuna til að láta
hendurnar liggja á.
En hér fór sem mælt er, að sjaldan er
ein báran stök, um nóttina kom köttur
inn til karls, og er hin ilmandi sósulykt
freistaði hans, stökk hann upp í rúmið og
sleikti hendurnar á karli svo vel og vand-
lega, að þær voru tandurhreinar og alveg
eins og nýþvegnar um mofguninn, þegar
hann vaknaði. Honum félst svo mikið um
þetta óhapp, að hann tók sótt, sem smám
saman elnaði, og brátt sendi dauðaguð-
inn, Yen-Oang, anda sína til þess að
dansa við hvílu hans og minna hann á, að
dauðinn nálgaðist.
Karl skildi nú líka sjálfur, að hann
átti ekki langt eftir, og lét kalia á syni
sína þrjá.
— Nú, sagði hann, hvað hugsið þið
ykkur nú að gera við mig, þegar eg er
dauður?
— Faðir minn, svaraði sá elzti, þú hef-
ir alla þína æfi gefið gott dæmi til eftir-
breytni með hinni dæmalausu hagsýni
þinni. Það er dygð, sem á það skilið að
hún sé launuð, sem bezt má verða. Við
ætlum því að gera útför þína svo veglega,
sem verða má. Áttatíu og fjórir menn
skulu bera sóltjaldið yfir líki þínu, og
áttatíu og fjórar hvítklæddar meyjar
skulu strá hvítum liljum á brautina, þar
sem þú verður borinn!
— En sú eyðslusemi! hrópaði hinn
deyjandi. Þú ert ekki verðugur til að kall-
ast sonur minn. Eg afneita þér og lýsi
þig arflausan í áheyrn vitna þeirra, sem
hér eru viðstödd!
— Faðir minn, mælti nú annar sona
hans, eg skal að öllu leyti fara að óskum
þínum. Eg er ekki búinn að gleyma, að
þú ávalt hefir verið allra manna spar-
samastur. Útför þín skal verða eins ein-
föld og hægt er, og líkkistan skal ekki
kosta meira en tíu dali.
— Það er alveg vitleysislega mikið!