Sjómannadagsblaðið - 26.05.1968, Blaðsíða 51

staðnum yfir ósinn, í nágrenni Hafnar-
kauptúns. Þar á meðal tveir bræður for-
manns og vélstjóra á Báru og faðir
þeirra. Einnig urðu vitni að þessu skips-
menn á vb. Sporði, sem var í tæpra 100
m. fjarlægð frá staðnum. Allir stara þess-
ir menn, lostnir skelfingu, á sjóinn kaf-
færa bátinn — sjá hann hverfa — og
þeir standa á öndinni drykklanga stund,
að þeim finnst, augu þeirra hvarfla leit-
andi um úfinn sjóinn — Báru er ekki að
sjá á yfirborðinu. Allt í einu sjá menn-
irnir í Hvanneyjarvita eitthvað rautt í
vatnsskorpunni, botninn á Báru kemur
í ljós — kvikan brotnar yfir rekaldið —
sem smáhækkar í sjónum og loksins brýt-
ur báturinn af sér ok sjávarþungans og
kemst á réttan kjöl.
Um borð í Báru var ömurlegt um að
litast — línur og bótfæri vöfðust um bát-
inn frá siglutoppi að sjávarfleti. Sjö
línubelgir voru fastir við ,,salningu“ á
aftursiglu. Ollu lauslegu hafði skolað
fyrir borð og lunningin stjórnborðsmegin
horfin. Framsiglan brotin sundur, en á
sínum stað. Bómurnar dingluðu lausar
— kaðlar, sem héldu þeim, höfðu slitnað.
í hásetaklefa var allt á tjá og tundri.
Hringir af eldavél og kolaglóð höfðu
markað brunabletti í loft hásetaklefa og
lágu nú m. a. í kojum skipverja. Stýris-
húsið hafði staðizt sjóinn að mestu, en
allar rúður þar voru brotnar.
I vélarrúmi hafði allt gengið úr skorð-
um — ekkert lauslegt á sínum stað. Sjór
hafði komizt í bátinn, en minna en búast
mátti við. Þegar formaður og vélstjóri
verða þess varir, að báturinn er að kom-
ast á réttan kjöl, grípa þeir báðir til þess
að gefa vélinni fullan kraft áfram. Hún
hafði gengið allan tímann síðan bátur-
inn fékk á sig sjóinn. Báturinn rífur sig
upp, og þeir þykjast úr helju heimtir.
En sjaldan er ein báran stök. Er þeir
leggjast á stýrið og hyggjast sveigja bátn-
um inn á ósinn, fór vélin að þyngja
ganginn, og að lokum stöðvaðist hún
alveg. Þeir gera sér grein fyrir því, hvað
að er. Línur og bólfæri, sem voru allt
í kringum bátinn, hafa lent í skrúfunni
— og nú virðast allar bjargir bannaðar.
Stormur og straumur bera nú bát og
menn í áttina til hinna ógnvekjandi
Þingnesskerja austan við ósinn og hér
má engann tíma missa. -— Bátsverjar
stökkva að akkerinu, losa um það og
koma því út. — Keðjan rennur á eftir
og vír, sem tengdur var keðjunni. Til
allrar hamingju nær akkerið festu í
botni, og það strengist á vírnum, en sí-
fellt nálgast þeir skerin. Nú er fátt góðra
ráða. Skipverjar, sem sáu slysið, snúa á
brott frá staðnum. Bát og vél er ekki
treyst í þær aðstæður, sem þarna eru.
Að hleypa upp í sand var ekki fýsilegt
og varla hægt. Veður fór versnandi. —
Bátsverjar hugsa til lands og hvort þaðan
væri hugsanleg björgun, en þeim kemur
saman um, að enginn mundi fara um
ósinn nú. Allir bjargir virtust bannaðar
og brotið á Þinganesskerjum varð meira
en bátslengd aftan við Báru.
Hér varð eitthvað óvænt að koma til,
og svo lengi er von sem lifir.
Af Miklueyjarþúfu hafði verið fylgzt
með því, sem gerðist, og þegar sást að
báturinn var kominn upp og rak undan
straum og vindi, var brugðið hart við
til að leita einhverra ráða til björgunar.
Sennilega mun flestum hafa komið eitt-
hvað svipað í hug. — Hvanney! Hún
var með nýju aflmiklu vélina og auk
þess — þar um borð voru menn, í þess
orðs fyllstu merkingu. Gætu þeir ekki
bjargað Báru, var lítil von.
Þangað var farið, tíðindin sögð og það
var engin fýluför. Þeir skipverjar af
Fanney, sem ekki voru að horfa á hrak-
farir Báru, voru um borð — og sem einn
maður rísa þeir upp — vélin sett í gang
með einu handtaki — leystar landfestar
og haldið út að slysstaðnum. Á leiðinni
út Ósinn voru lestahlerar skorðaðir og
allt lauslegt fest. — Það voru geiglausir
menn, sem þarna fóru og aðeins eitt í
huga þeirra allra: „Við björgum Báru,
hvað sem það kostar." — Eftir skamma
stund eru þeir komnir á staðinn. Mögu-
leikar til björgunaraðgerða eru athugað-
ir og flest, sem í hugann kemur í 'fyrstu,
reyndist ógerlegt. — Tvær tilraunir eru
gerðar til að láta lóðabelg með áfastri
línu reka að Báru, en í bæði skiptin ber
straumurinn hann frá. Aðstæður eru
verri en orð fá lýst. Formaður hugsar sitt
ráð í skyndi: Að koma sunnan að bátn-
um er ekki gerlegt, en þaðan var björg-
unarvonin mest. Straumur, stórsjór og
vindátt stóð þaðan, og mestar líkur fyrir
því að ekkert yrði ráðið við Elvanney ef
afturhlutinn sneri í sjó.
Formaðurinn kemur auga á eina leið,
en ekki álitlega — en hún er reynd. —
Farið er austur fyrir Báru, svo fast með
brotunum af Þinganesskerjum, sem fært
er, og rennt fram með bátnum, svo
nærri, að línu verður komið um borð.
Kannski mátti kalla þetta fífldirfsku,
allavega áræði, og þetta tókst. Grastóg
var síðan dregið yfir í Báru, það fest og
Hvanney með sín 110 hestöfl fór að
mjaka Báru frá voðanum.
Meðan á björgun hafði staðið, lá
Hvanney undir áföllum. Tók hún á sig
tvo sjóa, annan að framan en hinn hellt-
ist yfir bátinn að aftan, færði í kaf allt,
sem þar var og braut sig 'fram í stýris-
hús um eldhús, sem staðsett var aftan
stýrishússins og gegnum hurð þar á
milli. Einn bátverja af Hvanney komst
ekki í skjól, áður en sjórinn skall yfir,
hafði tíma til að skorða sig af og ná
góðum tökum í rekkann. Ósinn var nú
alveg ófær — svo mikið hafði sjórinn
gengið upp meðan á björgun stóð — þó
frábærlega stuttan tíma tæki. — Haldið
var áleiðis austur með landi í ólátasjó og
hvössum vindi.
Skipshöfnin á Hvanney, sem sýnt
hafði bæði samheldni, öryggi og árvekni,
hélt því áfram og ferðin til Berufjarðar
gekk áfallalaust að kalla, en þangað
komust bátarnir kl. 2 um nóttina.
Ekki verður feigum forðað, né ófeig-
um á hel komið, segir máltækið, og hér
átti það síðara vel við. Háskinn, sem
Bára og skipshöfn hennar var í, er öll-
um auðsær, og Hvanney og hennar
skipshöfn lagði sig óhikað í sama hásk-
ann.
En þegar giftan og áræðið, hreystin
og manngæzkan haldast í hendur —
fer vel.
Fréttirnar bárust út um morguninn
— Báru hafði verið bjargað úr sjávar-
háska. — Skipshöfnin, sem vann að
björguninni, lagði út í algjöra tvísýnu,
allir voru heimtir úr helju heilir á húfi.
Hvílíkur léttir hefur það ekki verið
mönnunum, sem horfðu á allan tímann,
aðstandendum og vinum.
Öllum, sem vit hafa á, ber saman um
það, að skipshöfnin á Hvanney hafi hér
unnið mikið afreksverk. — Gamall og
reyndur sjómaður, sem horfði á björg-
unina, kemst svo að orði, að þetta væri
einungis á færi félaganna á Hvanney.
Öllum kernur saman um, að þeir eigi
heiður skilið, og svo mikið er víst, að
skipverjar á Báru líta á þá sem lífgjafa
sína.
Heimildarmenn eru skipverjar af Báru og
Hvanney. Einnig sjónarvottar af Mikluþufu
og Hvanneyjarvita.
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ 37