Sjómannadagsblaðið - 26.05.1968, Blaðsíða 53

með harðari sókn. Það má heita að það
sé verið að í hverju sem er.
— Heldurðu, að sjómenn beri það úr
býtum, sem þeim ber við skiptingu þjóð-
arteknanna?
— Areiðanlega ekki. Og það finnst
mér undarlegt, að það er miklu meira
klifað á því, að útgerðin og fiskvinnslu-
stöðvarnar þurfi að hafa nóg, en hinu,
sem ég tel þó nauðsynlegast af þessu
öllu, að mennimir, sem við þetta vinna,
geti lifað af atvinnu sinni.
— Hvað telurðu helzt vænlegast ti]
að bæta nýtinguna á aflanum?
— Ég býst við að það sé nærtækast
að reyna að bæta löndunarfyrirkomu-
lagið og gera það einfaldara og kostn-
aðarminna. Það er ekkert vafamál, að
það fer ekki vel með fiskinn að kasta
honum jafn mikið og nú er gert, bæði
við löndunina sjálfa og eins í húsunum.
Honum er oft keyrt um langan veg í
stórum hlössum, allt að tíu tonnum, og
síðan sturtað af bílunum. Þetta er bæði
kostnaðarsöm aðferð og hefur í för með
sér skemmdir.
— Heldurðu að það sé ekki hægt að
bæta meðferðina á fiskinum um borð í
bátunum?
— Ég held að meðferðin þar, að
minnsta kosti í nýju bátunum með ál-
innréttingu, sé komin í viðunandi horf.
Fiskurinn er allur lagður á hillur og ís-
aður og hann er blóðgaður strax.
— Nú ert þú orðinn fimmtugur
maður og hefur stundað sjó frá bam-
æsku. Ertu tekinn að þreytast?
— Auðvitað þreytast allir á þessu
volki. Það er eins og ég sagði áðan,
menn reyna að bæta sér upp minnkandi
afla með því að sækja fastar, og það er
verið að að heita má allan sólarhring-
inn, í hvaða veðri sem er. Það er ekkert
sældarlíf fyrir mannskapinn að vinna
við netadrátt í 18 tíma á sólarhring í
leiðindaveðri og frostum, eins og hafa
verið undanfarið. Annars skaltu bara
sjálfur koma með og sjá þetta.
Það varð að ráði að ég færi með einn
túr. Ég hafði að vísu verið á þorskanet-
um hér áður fyrr, en nú myndi margt
öðruvísi en þá var.
Þar sem menn vinna fyrir
kaupinu sínu ....
Það var svo á aðfaramótt sunnudags-
ins 31. marz að ég hélt til skips. Það var
hörkugaddur, 16 stiga frost um nóttina
og norðan belgingur og þannig varð
ekki á betra kosið 'fyrir blaðamann að
kynna sér þessa róðra við verstu að-
stæður.
Þegar ég labbaði vestur Nýlendugöt-
una varð á vegi mínum eitt af þessum
heimsljósum. Það stóð þarna á miðri
götu og starfaði að verki, sem yfirleitt
er ekki framkvæmt á almannafæri, og
hafði uppi svofellda ræðu:
— Ha, má ég ekki pissa, ef mér sýn-
ist, ertu að rífa einhvem andskotans
kjaft, ha, ég pissa sko á allan heiminn
— hver á þetta verkfæri nema ég —
ha ....
— Jæja, hann var þá ekki kvæntur,
enda sýndist mér það eins gott. Ég reikn-
aði snarlega út mestu hugsanlegu lengd
bununnar og gekk í sveig framhjá. —
Bunan var reyndar heldur kraftiítil og
féll mest á tær mannsins sjálfs og már
varð hugsað til þess, að þannig væri það
jafnan, að þeir sem ætluðu að pissa á
heiminn, pissuðu mest á eigin tær.
Það var háfjara, þegar ég kom niður
að skipi, og um tveir metrar af bryggju-
brúninni og niður á bátadekkið og ég
fór að reikna: Tvö hundruð pund falla
tvo metra, hver verður þá fallþunginn,
þegar fæturnir skella í dekkið... ?
Mér leizt ekki á útkomuna og færði
mig fram með skipinu, springurinn r'ar
strengdur og ég handlangaði mig niður
eftir honum. Skipsmennirnir stukku
allir eins og kettir niður á bátadekkið,
þar sem ég hafði snúið frá, nema skip-
stjórinn stökk eins og björn. Hann er
álíka þungur og ég og mínir fætur hefðu
ekki þolað það ógnar trukk, sem hans
fætur urðu fyrir, því að skipið nötraði
stafnanna á milli. Það er engin skömm
að því að skríða, sagði merkur Bolvík-
ingur.
Það byrjaði strax að pusa á, þegar
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ 39