Gripla - 01.01.1982, Blaðsíða 71

UM ÞORMÓÐ SKÁLD OG UNNUSTURNAR TVÆR 67
á land upp ok reisa tjald, hafask þar við um hríð, því at þeim gaf eigi
skjótt í brott. Katla hét kona, er bjó í Arnardal. Hon var ekkja; hana
hafði átt maðr sá, er Glúmr hét. Dóttir hennar hét Þorbjprg; hon var
heima með móður sinni. Þorbjprg var kurteis kona ok eigi einkar væn,
svart hár ok brýnn, — því var hon kQlluð Kolbrún, — vitrlig í ásjánu
ok vel litkuð, limuð vel ok grannvaxin ok útfœtt, en eigi alllág.’ Þormóð-
ur heimsækir þær mæðgur nokkrum sinnum og kveður þá ‘einstaka
manspngsvísur, ok líkar konum þat vel, þeim er þar váru. Þat var einn
dag, at Katla mælti: ‘Hvárt áttu, Þormóðr, npkkut prendi út í Víkina, er
þú ferr með húskprlum foður þíns?’ Þormóðr svarar: ‘Eigi á ek annat
0rendi en at skemmta mér, ok þótti mér daufligt heima.’ ‘Hvárt mun
þér skemmtiligra þykkja at fara með þeim eða vera hér, meðan þeir
fara eptir skreiðinni, ok skemmta þér hér? Nú er þat heimilt, at þú sér
hér, ef þú vill þat, því at oss er mikit gaman at þér.’ Þormóðr svarar:
‘Vel fara þér orð, ok mun ek þat þiggja, sem þú býðr, því at mér
þykkir hér skemmtiligt at vera hjá yðr. . . . Þormóðr var í Arnardal
hálfan mánuð. Hann yrkir þá lofkvæði um Þorbjorgu kolbrún; þat
kallaði hann Kolbrúnarvísur. Ok er kvæðit var ort, þá fœrði hann
kvæðit, svá at margir menn heyrðu. Katla dregr fingrgull af hendi sér,
mikit ok gott, ok mælti: ‘Þetta fingrgull vil ek gefa þér, Þormóðr, at
kvæðislaunum ok nafnfesti, því at ek gef þér þat nafn, at þú skalt heita
Þormóðr Kolbrúnarskáld.’ . . . Ferr Þormóðr heim á Laugaból ok
hafðisk heima við, þat er eptir var sumarsins.’
Þess er ekki getið að Þormóður kæmi oftar í Arnardal, en er vetra
tók fer hann eitt sinn í Ögur. ‘Gríma tók við honum með miklu gleði-
bragði, en Þórdís reigðisk npkkut svá við honum ok skaut pxl við Þor-
móði, sem konur eru jafnan vanar, þá er þeim líkar eigi allt við karla.
Þat finnr Þormóðr skjótt ok sá þó, at hon skaut í skjálg augunum
stundum ok sá npkkut um qxI til Þormóðar; kom honum í hug, at vera
mætti svá, at dælla væri at draga, ef hálft hleypti, minnir hana á it
forna vinfengi, hvert verit hafði. Þórdís mælti: ‘Þat hefi ek spurt, at þú
hefir fengit þér nýja unnustu ok hafir ort lofkvæði um hana.’ Þormóðr
svarar: ‘Hver er sú unnusta mín, er þú talar til, at ek hafa um ort?’
Þórdís svarar: ‘Sú er Þorbjgrg út í Arnardal.’ Þormóðr svarar: ‘Engu
gegnir þat, at ek hafa kvæði ort um Þorbjorgu; en hitt er satt, at ek
orta um þik lofkvæði, þá er ek var í Arnardal, því at mér kom í hug,
hversu langt var í milli fríðleiks þíns ok Þorbjargar ok svá it sama
kurteisi; em ek nú til þess hér kominn, at ek vil nú fœra þér kvæðit.’