Gripla - 01.01.1982, Page 72

68
GRIPLA
Þormóðr kvað nú Kolbrúnarvísur ok snýr þeim 0rendum til lofs við
Þórdísi, er mest váru á kveðin orð, at hann hafði um Þorbjgrgu ort.
Gefr hann nú Þórdísi kvæðit til heilla sátta ok heils hugar hennar ok
ásta við sik. Ok svá sem myrkva dregr upp ór hafi ok leiðir af með litlu
myrkri, ok k0mr eptir bjart sólskin með blíðu veðri, svá dró kvæðit allan
órœkðar þokka ok myrkva af hug Þórdísar, og renndi hugarljós hennar
heitu ástar g0rvalla til Þormóðar með varmri blíðu. Þormóðr k0mr þá
jafnan í Qgur ok hefir góðar viðtpkur. Ok er svá hafði nokkura hríð
fram farit, þá verðr sá atburðr eina nótt, þá er Þormóðr var heima á
Laugabóli, at hann dreymir, at Þorbjgrg kolbrún k0mr at honum ok
spurði hann, hvárt hann vekði eða svæfi. Hann kvazk vaka. Hon mælti:
‘Þér er svefns, en þat eitt berr fyrir þik, at svá mun eptir ganga, sem
þetta beri fyrir þik vakanda. Eða hvat er nú, hvárt hefir þú gefit ann-
arri konu kvæði þat, er þú ortir um mik?’ Þormóðr svarar: ‘Eigi er þat
satt.’ Þorbjorg mælti: ‘Satt er, at þú hefir mitt lofkvæði gefit Þórdísi
Grímudóttur ok snúit þeim 0rendum, er mest váru á kveðin orð, at þú
hefðir um mik ort kvæðit, því at þú þorðir eigi, lítill karl, at segja satt
til, um hverja konu þú hefðir ort kvæðit. Nú mun ek launa þér því
lausung þína ok lygi, at þú skalt nú taka augnaverk mikinn ok strangan,
svá at bæði augu skulu springa ór hofði þér, nema þú lýsir fyrir alþýðu
klækisskap þínum, þeim er þú tókt frá mér mitt lofkvæði ok gefit
annarri konu. Muntu aldregi heill verða, nema þú fellir niðr þær vísur,
er þú hefir snúit til lofs við Þórdísi, en takir þær upp, er þú hefir um
mik kveðit, ok kenna eigi þetta kvæði pðrum en þeim, sem ort var í
ondverðu.’1 Þormóði sýndisk Þorbjgrg vera reiðulig ok mikilúðlig;
þykkisk nú sjá svipinn hennar, er hon gengr út. Hann vaknar við þat,
at hann hafði svá mikinn augnaverk, at hann mátti varla þola óœpándi
ok mátti eigi sofa, þat sem eptir var nætrinnar.’ . . . Bersi faðir hans
kemur til hans þar sem hann hvílir í rúmi sínu og spyr hvort hann sé
sjúkur. Þormóður kveður þá vísu þess efnis, að það hafi verið misráðið,
er hann gaf Þórdísi Kolbrúnarvísur (9. v.). . . . ‘Nú lýsir hann fyrir
alþýðu, hversu farit hafði um kvæðit, ok gefr þá af nýju við niQrg vitni
Þorbjprgu kvæðit. Þormóði batnaði þá skjótt augnaverkjarins, ok verðr
hann þá alheill þess meins.’
Þannig lýkur þessari stuttu ástarsögu. Það er athyglisvert að þess er
ekki getið að Þormóður yrki mansöngsvísur í Ögri og því síður lofkvæði
1 kenn síðan þetta kvæði svá pðrum sem þat var fyrir ondverðu ort. Flateyjar-
bók.