Gripla - 01.01.1982, Qupperneq 74

70
GRIPLA
ok hón hónum, ok g0rði hann þá marga mansongva með fggrum skáld-
skap ok snjallri orðaskipan allskonar strengleika, ok nefndi í songunum
optliga at atkvæðum ísond. Tristram sgng songva sína fyrir riddurum
sínum ok lendum monnum í hollum ok svefnhúsum, morgum áheyr-
andum, ísodd ok frændum hennar, ok hugðu allir at um hana væri
kveðit ok at hann ynni 0ngri annarri en ísodd þessari, ok fggnuðu mjgk
því frændr hennar allir, ok allra helzt Kardín ok brœðr hans, því at
hann hugði at Tristram ynni ísodd systur þeira, ok hann myndi þar
vilja dveljask sakar ástar þeirar, því at þeir hafa reynt hann svá góðan
riddara at þeir vilja hónum unna ok þjóna; ok Iggðu þeir allan hug á
at koma hónum í vinskap systur þeira, ok leiddu þeir hann í hús
meyjarinnar at skemmta sér hjá henni ok rœða við hana, því at af leik
ok viðrœðu verðr blíðlæti ok um snýsk opt lunderni manna . . .’. Það
verður úr að Tristram gengur að eiga ísodd, ‘því at hann vill freista, ef
ný ást ok yndi mætti gefa hónum at gleyma ísond . . .’. Tristram særist
síðan í bardaga. Hann veslast upp, en væntir þess að ísond muni geta
grætt hann og biður Kardín fara á fund hennar og segja henni hvernig
komið sé, ‘0ngri ann ek jafnmikit sem henni, ok 0ngi hefir ggrt jafn-
mikit fyrir mínar sakar sem hón’. ísodd kona Tristrams heyrði þessar
viðræður, þótt leynt ættu að fara. ‘Nú þóttisk ísodd, kona Tristrams,
vita at hann unni annarri meir en henni.. .’. Þá er sést til skips Kardíns
eftir langa bið, ‘þá kom ísodd, kona hans, til hans, sem af illri list
hugsaði ok sagði: ‘Unnasti!’ kvað hón, ‘nú er Kardín kominn. Ek sá at
vísu skip hans, ok hefir lítinn byr . . .’ Tristram mælti: ‘Unnasta! . . .
G0r mér kunnigt . . . með hverju segli hann siglir.’ En hón svarar: ‘Ek
kenni þat ggrla, ok með svgrtu segli sigla þeir . ..’ En hón laug at
hónum, því at Kardín sigldi með hvítum ok blám . . ., því at Tristram
hafði svá beðit hann, til merkis ef ísond kœmi með hónum; en ef ísond
kœmi ekki með hónum, þá skyldi hann sigla með svgrtu segli. En
ísodd, kona Tristrams, hafði heyrt allt þetta . . .’. Þessi fregn reið
Tristram að fullu, og gaf hann upp andann með nafn ísondar á vör-
unum. Skip Kardíns lagði til hafnar rétt á eftir, og varð ísond drottn-
ingu svo mikið um lát Tristrams að hún beið bana af.2
Nú má vera að sumir sjái í fljótu bragði lítinn svip með þessum
tveim frásögnum og skal þetta því athugað nánar. Hér hefur þegar
verið bent á að ástarþríhyrningurinn er sá sami í þessum frásögnum
báðum, og sameiginlegt höfuðefni þeirra er þetta: Ungur yfirstéttar-
2 Útgáfa Kölbings bls. 83-84, 107-112,