Eimreiðin - 01.09.1922, Blaðsíða 54

246
TÍMAVÉLIN
EIMREIÐIN
og herðunum. Það var eins og þeir væru að sannfæra sig um,
að eg væri virkilegur. Það var ekkert við þetta, sem gerði
mig órólegan. Það var eitthvað við þetta litla, fallega fólk,
sem rak allan ótta á brott, eitthvað meinleysislegt, barnalegt
og göfugt. Og svo var það svo smávaxið og veikbygt, að eg
sá, að eg mundi geta þeytt tylft af þeim út í veður og vind
eins og heytuggu. En eg gerði snögga hreyfingu til þess að
vara þá við, þegar eg sá að litlu hendurnar fóru að þukla
vélina. Þetta varð mér til láns, því eg mundi eftir dálitlu, sem
síðar gat verið um seinan að muna. Eg rétti hendina yfir
þverslána, og skrúfaði báðar sveifarnar, sem settu vélina af
stað, af, og stakk þeim í vasann. Því næst sneri eg mér að
þeim aftur, og fór að hugsa um það, hvernig eg ætti að gera
mig skiljanlegan fyrir þeim.
Og nú sá eg betur hvernig þeir litu út, þessir snoppu fríðu
menn. Hárið var hrokkið og féll þykt niður á hálsinn að aftan
og vangana. Það var enginn minsti vottur að skeggi og eyrun
voru afar smá. Munnurinn var lítill og varirnar ljósrauðar og
fremur þunnar, og hakan mjó og lítil. Augun voru stór og
augnaráðið milt og satt að segja — það er kannske af of
miklu sjálfsáliti — þá fanst mér eg vekja undarlega litla eftir-
tekt og aðdáun hjá þeim, og minni en eg hefði getað búist við.
Þeir gerðu nú enga tilraun til þess að yrða á mig, en stóðu
í hring kring um mig og brostu og töluðu sín á milli lágt
og eins og kvakandi. Eg sá að svo búið mátti ekki standa
og hugsaði mér að reyna að innleiða samtal. Eg benti á tíma-
vélina, og fór svo að hugsa mig um, hvernig eg ætti að tákna
tímann. Loks benti eg á sólina. Einn úr hópnum, einkenni-
legur og fallegur í köflóttri skikkju, tók upp eftir mér bend-
inguna, og reyndi að líkja eftir þrumuhljóðinu.
Eg féll í stafi, þó að eg skildi vel við hvað hann átti. Mér
flaug alt í einu í hug: Skyldi alt mannkynið vera orðið að
hálfvitum? Þið getið varla ímyndað ykkur, hvað þetta fékk á
mig. Eg hafði altaf hugsað mér að mennirnir árið 802000
mundu vera afar Iangtum framar okkur að vitsmunum og öllu.
Og svo kemst eg að raun um, að sá framgjarnasti í hópnum
er á h. u. b. sama vitsmunastigi eins og fimm ára barn er
hjá okkur — hann spyr mig hvort eg hafi fallið ofan úr sól-